Τετάρτη, Αυγούστου 30

Έρωτες του γλυκού νερού...

Οι έρωτες του γλυκού νερού πάνε σινεμά.
Το Σάββατο πάνε για ψώνια στο κέντρο.
Την Τρίτη βλέπουν στο σπίτι DVD.
Στις αργίες έχουν κανονίσει τριήμερο με άλλα ζευγάρια.
Στις γιορτές κατεβαίνουν για βόλτα στην Ερμού ... από περιέργεια.
Περιμένουν ώρες για να μπουν στο Rock'n' Roll κι ας μην χορεύουν.
Διοργανώνουν γενέθλια - έκπληξη ο ένας στον άλλον σε κυριλέ politically correct μπαράκια.
Είναι αξιοπρεπείς στη δημόσια εμφάνισή τους. Δεν αγγίζονται παρά μόνο για τα βασικά. Φιλάκι στα χείλη και περπάτημα χεράκι-χεράκι.
Στα πλοία ο άντρας διαβάζει βιβλία ενώ η κοπέλα κοιμάται για λίγο ξαπλωμένη στα γόνατά του.
Οι κρίσεις στις σχέσεις τους αντιμετωπίζονται στωϊκά.
Το σεξ δεν γίνεται μοχλός ούτε εντάσεων ούτε επαναπροσεγγίσεων. Υπάρχει εκεί. Ζει ή φυτοζωεί χωρίς να είναι το πραγματικό θέμα της ιστορίας. Γενικά, τους ηρεμεί να ξέρουν ότι έχουν σχέση. Ότι είναι μαζί.
Δεν θέλουν να διαταραχθεί το σημείο αναφοράς τους που είναι η κανονική, χωρίς σκιές αγάπη τους.
Κι έτσι, κάποτε, ένα βράδυ, στη μέση μιας ταινίας, πριν το διάλειμμα, ο άντρας θα γυρίσει με βλέμμα καρφωμένο στα μάτια της αγαπημένης του και θα της πει: "Αγάπη μου, θέλω να παντρευτούμε! Θέλεις κι εσύ;"
Και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Τρίτη, Αυγούστου 29

Καρπός του πόθου...

Τα μάτια της μαύροι βολβοί
μ’ ανατριχιάζουν...
Κύμα του Αιγαίου το κορίτσι
στρέφει λοξά το πρόσωπο
και με τους γλάρους τα χείλη της αργοπετούν...
(Μην κουμπώνεσαι Άρτεμη
άφησε το λινό να πέσει
στων ποδιών τα δάχτυλα.
Θα το μαζέψουμε στην άκρη
θα βγάλουμε τα σανδάλια σου
θα λύσουμε τα μαλλιά σου
και θα σε χαρούμε επιτέλους
γυναίκα νέα και σφιχτή...)
Βλέπω ομορφιά στις κινήσεις
στα λόγια,
στα μάτια σου.
Μέλι από κερήθρα οι στάσεις
και τα καμώματά σου
σουσάμι ο ιδρώτας που κολλάει
στ’ απαλό σου δέρμα...
(Τρέχει με το σκήπτρο του ο Δίας
κρατώντας απ’ τις μασχάλες
τον μικρό Γανυμήδη.
Το ρούχο του πέφτει
κι η βιασύνη του καρπός του πόθου.
Ταξίδι με μιαν άμαξα
που σέρνουν άλογα στην παραλία
το καλοκαίρι ο έρωτάς τους)
Ψυχή του αισθησιασμού
που άστατη ψάχνει ομορφιά
κι ευαισθησία
κάτι παράξενο κι ελκυστικό.
Κεφάλι, λαιμός, στήθη, κοιλιά
στραμμένα
για να δέχονται ανενόχλητα
τα βλέμματα και τις θωπείες των Θεών...
(Τα χέρια του Φειδία πλάσανε
μαλλιά κοντά, κυματιστά, χωρισμένα στα δύο
και δεμένα αδιάσπαστα με το διάδημα...)
Τα κτίρια, τ’ ανθισμένα περιβόλια
κι οι σκηνές της κόλασης
κάναν σγουρά τα κόκκινα τρελά μαλλιά σου.
Ένα κομμάτι αλάβαστρο μάζεψα
έξω από κάποιο εργαστήρι.
(Ακέφαλη,
με το ρούχο να πέφτει στον ώμο
και το κορμί μισοκρυμμένο
έτοιμη να πέσει αθόρυβη στην κλίνη.
Κρύβεται η Νίκη απ’ τους θνητούς...)

Δευτέρα, Αυγούστου 28

Γυναίκες της ζωής μας (Γ)

Ήταν 17 χρονών και παρθένα. Του το είπε από την πρώτη στιγμή. Οι δικοί της, και περισσότερο ο πατέρας, ήταν ιδιαίτερα καταπιεστικοί μαζί της.
- Ο αδελφός μου είναι στα 15 και έχουν φαγωθεί να «πάει» με γυναίκα! Ενώ εγώ είμαι πάντα «πάρα πολύ μικρή ακόμη»...
Εκείνος έβλεπε στα μάτια της το πόσο ήθελε να εκδικηθεί τον πατέρα της. Είχε βαρεθεί να τον ακούει να της λέει συνεχώς για το «καθαρό του κούτελο»... Αλλά αποφάσισε να μην εκμεταλλευτεί το γεγονός:
- Μην κάνεις κάτι που δεν το νοιώθεις.... μην κάνεις οτιδήποτε από αντίδραση...
Το θέμα της ολοκλήρωσης της σχέσης τους το είχαν συζητήσει πολλές φορές. Εκείνος, γύρω στα 40, δεν έδειχνε την ανυπομονησία των 20άρηδων. Έβρισκε σ’ εκείνη την φρεσκάδα, την ανανέωση και τη ζωντάνια που τόσο χρειάζονταν. Κι αισθάνονταν αρκετά «καλυμμένος». Εκείνη πάλι τον θαύμαζε ειλικρινά. Της άρεσε που, παρά την ηλικία του, είχε νεανικό στιλ, που μιλούσε με άνεση για κάθε θέμα, ήταν για όλα ενημερωμένος και ποτέ δεν έχανε το χιούμορ του. Αισθάνονταν περήφανη που κυκλοφορούσε μαζί του στα μαθητικά στέκια χωρίς να την κοροϊδεύουν οι συμμαθητές της και που οι φίλες της την ζήλευαν...
... Στη συνοικιακή καφετέρια που είχαν κάτσει, εκείνη έδειχνε σήμερα αρκετά εκνευρισμένη.
- Πάλι έκανες λάθος την υποτακτική αορίστου του ειμί;
- Έλα τώρα... σου το χω ξαναπεί... όταν είμαι στην τσίτα δεν γουστάρω πειράγματα...
- .....
- Χθες βράδυ τηλεφωνηθήκαμε με τη φίλη μου την Ελένη...
- Α ....
- Μιλάγαμε μέχρι το πρωί...
- .....
- Με ρώτησε αν «ολοκληρώσαμε»...
- Και τι θέλει; ... «μεσιτικά»;
- Της είπα πως δεν κάναμε ακόμη τίποτε .... και ...
- Και;
- Από τότε, μου μιλάει μ’ έναν τρόπο.... πώς να το πώ; .... σα να είμαι αξιολύπητη....
- Γιατί, τι ζόρι τραβάει;
- Αυτή το «έκανε» από τα 13! Λέει πως είμαι η μόνη παρθένα στην τάξη κι άρχισαν ήδη να με κοροϊδεύουν... Και τα αγόρια... λέει... γελάνε πίσω απ’ την πλάτη μου και βγάζουν ανέκδοτα... Γιατί ρε γαμώ το;
Εκείνος ήθελε να της πει αρκετά. Αλλά μάλλον θα έχανε τα λόγια του. Ίσως και να είχε βαρεθεί να παριστάνει τον ιεραπόστολο. Και δεν είχε καμιά διάθεση να εισπράξει τη γνωστή ατάκα που του πέταγε κάθε φορά που ήταν θυμωμένη: «μην παριστάνεις τον μπαμπά μου»! Σηκώθηκε όρθιος για να μπορέσει να βγάλει τα λεφτά από την τσέπη του στενού τζιν. Πλήρωσε, την πήρε τρυφερά αγκαλιά και την έβαλε στο αμάξι. Στην παραλιακή, λίγο πριν τη Γλυφάδα, έστριψε απότομα αριστερά και πάρκαρε μπροστά σ’ ένα κατάφωτο ξενοδοχείο. Χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα ανέβηκαν στο 502...
Όταν βγήκε από το ντους την είδε να κάθεται στο καλοστρωμένο κρεβάτι με το κεφάλι σκυμμένο. Ένοιωθε σίγουρα αμηχανία, φόβο, και αγωνία. Κάποιες φωνές ερωτικής έκστασης από γειτονικά δωμάτια ίσως να χειροτέρευαν την ψυχολογική της κατάσταση. Ήταν προφανές πως έπρεπε να συμμετάσχουν σε μια αναπόφευκτη «αγγαρεία» κι ο καθένας να παίξει το ρόλο του όσο το δυνατόν πιο διακριτικά...
Όσο κι αν προσπάθησε δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει την ουσιαστική της συμμετοχή στην ερωτική πράξη. Στην επιστροφή, στο αυτοκίνητο, έδειχνε φοβισμένη, γεμάτη μειονεξία και ενοχές... Το μόνο που ψέλλισε ήταν ένα ξερό «και η Ελένη μου είπε πως η πρώτη φορά της δεν ήταν και η καλύτερη....». Την καληνύχτισε και μέσα του παρακαλούσε ..... τουλάχιστον να βρει συναισθηματική κάλυψη απ’ τη μητέρα της....
Όσο για την Ελένη ... είχαμε πολλά να πούμε οι δυό μας....

Κυριακή, Αυγούστου 27

Γυναίκες της ζωής μας (Β)

Άνοιξε την πόρτα του ξενοδοχείου για να υποδεχθεί την κοπέλα που του έστειλε το γνωστό «γραφείο». Αντικρίζει μια μικροκαμωμένη κινεζούλα!
- Πώς βρέθηκες στην Αθήνα; τη ρωτά κάπως αδιάφορα....
- Σπουδάζω μουσική!
- Μουσική;Από το βλέμμα του κατάλαβε την έκπληξή του.
- Είμαι σε μουσική Ακαδημία, μελετάω το βιολοντσέλο!
- Εσύ, τόσο μικροκαμωμένη, μ’ ένα τέτοιο όργανο... πώς;
- Ω, μα το αγκαλιάζω! είπε και ξέσπασε σε γέλια...
Πάνω στην άγραφη λευκή παρτιτούρα των σεντονιών το σώμα της λικνίζεται κι αναδιπλώνεται σαν ελικοειδές κλειδί του σολ. Τα δάχτυλά της τον χαϊδεύουν ελάχιστα με τις άκρες. Απαλό άγγιγμα δοξαριού που τρέχει πάνω σε αόρατες χορδές, δημιουργώντας μια μακρόσυρτη νότα τρυφερότητας...

Σάββατο, Αυγούστου 26

Κάτι Πατέρες Μα τι Πατέρες... (Γ)

Στο Β’ μέρος αναφερθήκαμε σε κάποιους «πατέρες» της Εκκλησίας που παρίσταναν τους μεγάλους φιλοσόφους και τους ασυμβίβαστους πολέμους των αιρετικών ενώ οι ίδιοι ήταν «νούμερα» και, κυρίως, αιρετικοί πρώτου μεγέθους! Κλείνουμε την ενότητα αυτή με μια σύντομη αναφορά σε δύο ακόμη «πατέρες»:
1) Ο Τερτυλλιανός (155-222) ήταν ο πρώτος «πατέρας» που χρησιμοποίησε την λατινική γλώσσα. Αυτός, λοιπόν, ασπάστηκε την μεγαλύτερη αίρεση της εποχής του, τον Μοντανισμό με αποτέλεσμα να διακόψει απ’ το 207 κάθε σχέση με την Εκκλησία. Οι οπαδοί του («τερτυλλιανιστές») συγκρότησαν μετά τον θάνατό του δική τους Εκκλησία και συνέχισαν τη μοναχική τους πορεία μέχρι την εποχή του Αυγουστίνου. Ο Τερτυλλιανός, που λέτε, πολεμούσε με μεγάλο πείσμα τους αιρετικούς! Στο κυρίως αντιαιρετικό έργο του («Ένστασις») ισχυρίζεται ότι οι αιρετικοί δεν δικαιούνται να χρησιμοποιούν τις Ιερές Γραφές γιατί αυτές δεν τους ανήκουν... Αν έχετε υπομονή διαβάστε σε μια εγκυκλοπαίδεια τι πρέσβευαν οι Μοντανιστές και τότε θα καταλάβετε το γελοίον του πράγματος. Άμα έχουμε τέτοιους υπερασπιστές των Γραφών τι τους θέλουμε τους νοθευτές!
2) Κι επειδή μάλλον κουραστήκατε κλείνουμε, προς το παρόν, με έναν άλλο «αιρεσιομάχο», τον Θεόφιλο Αντιοχείας (έζησε περί το 180). Οι απόψεις του περί ανθρώπου ήταν βέβαια ενδιαφέρουσες αλλά σίγουρα δεν είχαν και πολύ μεγάλη σχέση με την Ορθόδοξη διδασκαλία. Ο Θεόφιλος δίνει τόσο μεγάλη αξία στον άνθρωπο που τολμά να τον τοποθετήσει αμέσως μετά τα τριαδικά πρόσωπα. Και «ξεσαλώνει» εντελώς μιλώντας για «τετράδα»: Θεός, Λόγος, Σοφία, Άνθρωπος! Προφανώς επηρεάσθηκε από τον πλατωνισμό και τη γνωστική αιωνολογία. Εκτός κι αν ισχύει μια άλλη εκδοχή: μήπως ο Τεό προέβλεψε τα άλματα της σύγχρονης βιοτεχνολογίας και φρόντισε από τότε να αποδώσει στον άνθρωπο την αξία που του αρμόζει;

Πέμπτη, Αυγούστου 24

Άλα Τούρκα...

Ε … λοιπόν, η κυρά Μαριέττα είναι μεγάλο νούμερο! Πώς το λένε ρε παιδί μου; Η υπουργίνα μας ήθελε σώνει και καλά να κάνει μια μεταρρύθμιση φέτος το καλοκαίρι. Κι επειδή δεν της βγήκε στα ΑΕΙ την έκανε στα Γυμνάσια… Κρατηθείτε, καθίστε, στην πολυθρόνα σας, πάρτε τα υπογλώσσιά σας κάντε, τέλος πάντων, ό,τι είναι αναγκαίο για να γλιτώσετε το εγκεφαλικό!
Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι αλλά το κατακαλόκαιρο η κυρά Μαριέττα, μετά από πολύ σκέψη (βεβαίως-βεβαίως), εξέδωσε μια απόφαση (υπ αρ. 61539/Γ2) με την οποία προβλέπει την διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στις τρεις τάξεις όλων των ελληνικών γυμνασίων! Κουφαθήκατε; Όσοι δεν το πιστεύετε, μπορείτε να τη βρείτε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, τεύχος Β’, αρ. φύλου 867/10-7-2006!
Βέβαια η απόφαση αυτή ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων (κυρίως από τους Καρατζαφερέους) με αποτέλεσμα η κυρα Μαριέττα να πανικοβληθεί και να τρέχει να μαζέψει τα μεσοφόρια της… Διόρθωσε αμέσως την πρώτη απόφαση και τώρα προβλέπει την πιλοτική εφαρμογή της διδασκαλίας της τουρκικής σε πέντε Γυμνάσια! Δηλαδή, αν «πετύχει» η πιλοτική εφαρμογή το μέτρο θα επεκταθεί σε όλη τη χώρα;
Πιστεύω πως το πιο πάνω φαινόμενο είναι ενδεικτικό του τρόπου που λειτουργεί το Υπουργείο Παιδείας με την κυρά Μαριέττα επικεφαλή. Ανευθυνότητα, βλακεία, απρονοησία, καμιά επαφή με την πραγματικότητα… Αλήθεια, είναι ποτέ δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί να λύσουν τα προβλήματα της παιδείας μας και, ιδίως, της ανώτατης;

Τετάρτη, Αυγούστου 23

Ποιός ήταν ο Μελχισεδέκ;

Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Σύμφωνα με το βιβλίο «Γένεσις» της Παλαιάς Διαθήκης, ο Χοδολλογομόρ ήταν κάτι σαν τον Αττίλα ή τον Ναπολέωντα της νεώτερης εποχής. Πρωτεύουσα του κράτους του ήταν τα Σούσα και η επικράτειά του περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, την κοιλάδα του Ιορδάνη όπου βρίσκονταν τα Σόδομα, η πόλη στην οποία είχε εγκατασταθεί ο Λωτ, ανηψιός του Αββραάμ.
Κάποτε, οι τοπικοί βασιλείς επαναστάτησαν και ο Χοδολλογομόρ τους συνέτριψε πολεμικά και πήρε μαζί του πολλά λάφυρα και πλήθη αιχμαλώτων, μεταξύ των οποίων και τον Λωτ. Ο Αβραάμ, μόλις έμαθε την αιχμαλωσία του ανιψιού του, αποφάσισε να δράσει αστραπιαίως. Στρατολόγησε αμέσως 318 έμπιστους δούλους (αγύμναστους και απόλεμους!), επετέθη νύχτα στον Χοδολλογομόρ, τον νίκησε και ελευθέρωσε όλους τους αιχμαλώτους... (Αν όλ’ αυτά σας φαίνονται παράλογα, δεν έχετε κι άδικο!).
Καθώς ο Αβραάμ επιστρέφει νικητής και τροπαιούχος συναντιέται με τον βασιλιά και αρχιερέα της Σαλήμ, τον Μελχισεδέκ. Πρόκειται για ένα πρόσωπο μυστηριώδες του οποίου η ιστορικότητα αμφισβητείται σθεναρά. Πουθενά στην Π. Διαθήκη δεν αναφέρεται η γενεαλογία του ούτε ο θάνατός του. Απορία προκαλεί επίσης το γεγονός ότι ο Αβραάμ δεν φαίνεται να τον είχε γνωρίσει ως τότε αλλά και δεν συνδέθηκε εκ των υστέρων μαζί του. Γι’ αυτό ορισμένοι ισχυρίζονται ότι «ο Μελχισεδέκ δεν ήταν παρά ο Υιός του Θεού που υπό μορφήν ανθρώπου παρουσιάσθηκε στον Αβραάμ και τον ευλόγησε»!
Ο Αβραάμ δέχθηκε ευχαρίστως την ευλογία του Μελχισεδέκ και ως ευγνωμοσύνη τού έδωσε το 1/10 (δεκάτη) από τα λάφυρα της μάχης! Λέτε εδώ να στηρίζονται οι παπάδες μας και να απαιτούν τα «τυχηρά»; Ίσως...Τέλος πάντων... ο Μελχισεδέκ, εκτός από την ευλογία του, πρόσφερε στον Αβραάμ «άρτους και οίνον». Το γεγονός αυτό θεωρείται από αρκετούς ως προτύπωση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστείας. Αλλά και ο Μελχισεδέκ, ως «απάτωρ, αμήτωρ και αγενεολόγητος» θεωρείται προτύπωση του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού!

Τρίτη, Αυγούστου 22

Γυναίκες της ζωής μας (Α)

Είναι πια μιας κάποιας ηλικίας. Η ομορφιά της διαβατήριο έτοιμο να λήξει. Ο μόνος τρόπος για να επιζήσει μια γυναίκα χωρίς ομορφιά, χωρίς χρήματα και χωρίς να εξευτελιστεί είναι να περάσει απαρατήρητη...
Κρύβεται όσο μπορεί σε σκοτεινές γωνίες των μπαρ ή κάτω από παράξενα ακριβά καπέλα. Κάποτε μου είπε: «νομίζω ότι οι άνθρωποι εκσφενδονίζονται εναντίον μου»! Και κάποια άλλη φορά: «μια μέρα ο Λύκος που περπατάει δίπλα μου θα ορμήσει πάνω σας και θα σας κατασπαράξει»! Ένα βράδυ, καθώς αγκαλιασμένοι αγναντεύαμε από ψηλά τη φημισμένη πόλη, εκείνη με ρώτησε: «γιατί δεν πνίγεσαι στον Σηκουάνα;»...
Ήταν μια γυναίκα που γεννήθηκε νωρίς. Ο κόσμος δεν είχε μάτια κι αυτιά για ένα ιδιαίτερο πλάσμα όπως αυτή. Για αυτό και της επιφύλαξε μια θέση στο σκοτάδι των ηττημένων...

Δευτέρα, Αυγούστου 21

Φοίβος και Καρυάτιδα...

Μορφές ζωντάνεψαν απόψε τα τσιγάρα μου
κι έτσι, καθώς αυτές ανάπνεαν,
εξέπνεαν ολόγυμνες γυναίκες
με φανερούς μονάχα τους χιτώνες τους
άυλα όνειρα...
(Σαν έφτασα στην Κόρινθο
θυμήθηκα μια Κυριακή
πού χα αγγίξει με κατάνυξη μεγάλη
μια Καρυάτιδα)
Ήσουν γυναίκα γυμνή στ’ ακροθαλάσσι
κι εγώ στεκόμουν δίπλα στο φεγγάρι.
Σα βγήκε ο ήλιος
τις μάσκες βγάλαμε...
Δυό μέρες κράτησε η Άνοιξη ετούτη
όσο το χέρι σου
άνυδρο
κρατούσε το δικό μου...
(Πλατειάζουν με τα χρόνια οι φωτιές
στον ξεχασμένο τρίποδα του Απόλλωνα)
Ήμουν απόψε στρατιώτης στ’ όνειρό μου
και σαν με είδες μούδωσες
κρυφό φυλαχτό
που τό κρυψα σαν πολυαγαπημένη βυζαντινή εικόνα...
(Ο Φοίβος μού τάζει κάθε νύχτα το χρησμό του
και για τη λύτρωσημου στέλνει
κλαδί της πικροδάφνης του)
Σ’ αυτή τη βουβή γωνιά θα κάτσω της καρδιάς μου
για να θωρώ τον άνεμο πώς ξεπροβαίνει....
(Αν έτσι θέλει ο Απόλλωνας να ζω
με τη σκιά μου ακέφαλη
παραμονή κάποιας γιορτής
θα ζήσω στους αιώνες των αιώνων)
Τούτο το κυριακάτικο πρωί
ανασκαλεύει την ψυχή μου
κάτι σαν θύμηση παλιά.
Δεν άφησες τον ήλιο σου να πλέξει στα μαλλιά μου....
(Πατώντας κάτι χώματα παλιά
και κάτι πέτρες φυραμένες απ’ το χρόνο
όλη τη νύχτα αγγίζαμε
κορμιά κομματιασμένα
απ΄ ανθρώπινο χέρι)
Θυμάμαι πώς ωρίμαζε το σώμα σου
στον ήχο της βραδιάς.
Σε ήθελα ακέραια, μόνη τη νύχτα.
Ξέρω, καρδιά μου,
πως τέτοια βραδιά σαν κι αυτή
δεν θα ξανάρθει...
(Η ιστορία μάς μίλησε -τι δέος-
δεν επαναλαμβάνεται, μας είπε,
τ’ αρχαίο κάλος ήταν κάλπικο.
Και τώρα δεν μας νοιάζει
αν θα ξανάρθει ή όχι)
Τα πρωινά
το κρύο αβάσταχτο ήταν
μα η ανάσα σου σεργιάναγε
καυτή στο στήθος μου
όταν τα μάτια σου γλυκαίνανε τις ώρες μου.
Πώς νάναι τα ρίγη της ηδονής
μαζί σου βλέποντας με τις στιγμές να παίζεις;
Νύχτες πολλές
της μακρινής μου εφηβείας
περιδιαβαίνουν την ψυχή μου τα φαντάσματα.
Είχα κλειστά τα μάτια μου
και σ’ έβλεπα, Θεέ μου,
... ηδονικά να τετραγωνίζεις
της αγωνίας μου τον κύκλο...
Μην απορείς!
Έτσι που φτιάχθηκα εγώ
οι στιγμές μου γίνονται αιώνες...
(... στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει...)

Κυριακή, Αυγούστου 20

Πώς μας θέλουν οι γυναίκες...


Έχει κι ο καύσωνας τα καλά του… Το βράδυ, στα ρεπορτάζ των κεντρικών δελτίων ειδήσεων, θα χορτάσουμε κώλους και βυζιά από τις αθηναϊκές παραλίες!
Χτες που έβλεπα αυτές τις καλλίγραμμες κυρίες να ξεροψήνονται στον ήλιο, εύλογα αναρωτήθηκα για μια ακόμη φορά: «τι, άραγε, να ζητούν αυτές οι γυναίκες από τους άντρες»; Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη καθώς τα πράγματα έχουν μπερδευτεί πολύ τα τελευταία χρόνια.
Στην αρχή οι γυναίκες μας είπαν ότι η τριχοφυΐα στο στήθος είναι δείγμα αρρενωπότητας. Μετά μας είπαν να κάνουμε καλύτερα κερί!
Παλιότερα οι άντρες γνώριζαν πως στις γυναίκες αρέσουν οι κυνηγοί, οι ιππότες, οι γενναιόδωροι. Κάποια στιγμή οι γυναίκες ζήτησαν να πληρώνουν μισό-μισό το λογαριασμό στο εστιατόριο. Κάποιες, μάλιστα, τόλμησαν και να κεράσουν! Στο τέλος αποφάσισαν πως είναι καλύτερα να ξεχνάν το πορτοφόλι τους σπίτι…
Κάποτε εκτιμούσαν τους άντρες που πήγαιναν κουρείο κι όχι κομμωτήριο. Δεν τους άρεσαν οι άντρες που ένιωθαν θαλπωρή σε μια επίδειξη μόδας. Προτιμούσαν κάποιους που στον ελεύθερο χρόνο τους θα άλλαζαν τις λάμπες και τις χαλασμένες πρίζες και δεν θα προτιμούσαν να ξυρίζουν τα πόδια τους…
Τελικά, οι σημερινές γυναίκες θέλουν έναν άντρα ελκυστικό και σέξι που να φροντίζει τον εαυτό του αλλά να μην έχει σχεδόν καμία επίγνωση της σεξουαλικότητάς του!

Σάββατο, Αυγούστου 19

Η ώρα του ... λογαριασμού!

Αγαπητοί φίλοι, κακά τα ψέματα. Οι Αυγουστιάτικες διακοπές κρύβουν τους μεγαλύτερους κινδύνους για τις ερωτικές σχέσεις! Εκεί, κατά τα τέλη Αυγούστου παρουσιάζει τη μεγαλύτερη έξαρση το φαινόμενο «παίρνω τα μπογαλάκια μου και φεύγω»! Γι’ αυτό, εμείς οι άντρες, πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ορισμένα «βασικά» τα οποία, έστω και καθυστερημένα, σας αναπτύσσω:
1) Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, αλλιώς αντιλαμβάνονται τις διακοπές οι γυναίκες κι αλλιώς εμείς. Εγώ, π.χ., όταν μιλάω για διακοπές εννοώ ξάπλα, ανάγνωση αθλητικών εφημερίδων, μπίρες και καλαμαράκια. Το Γιωτουλένι, αντίθετα, ως διακοπές εννοεί τον παράδεισο σε σκηνικό πέντε αστέρων, με αγγελούδια να της λούζουν τα μαλλιά και μένα, ιππότη, να αναπνέω μόνο μέσα από το δικό της βλέμμα, περνώντας το εικοσιτετράωρό μου με μαγικές ερωτικές εξομολογήσεις, αεροπλανικό σεξ και όρκους αιώνιας πίστης! Άσχετα αν μέσα στη χρονιά δεν είχα δώσει καμία απόδειξη ιπποσύνης και ρομαντισμού...
2) Οι γυναίκες στις διακοπές, πριν απ’ όλα, τρέμουν τη σιωπή της ξαπλώστρας. Εκεί που εσύ απολαμβάνεις το μαγικό δίσκο της σιωπής με φόντο το Αιγαίο, αρχίζουν το γνωστό μπίρι-μπίρι: «δεν μ’ αγαπάς και βαριέσαι μαζί μου»! Αλλά εσύ, πριν αρπαχτείς και της γυρίσεις πλευρό, πέτα της ένα «αγάπη μου, όταν δυο άνθρωποι μπορούν να μοιραστούν τη σιωπή τότε μπορούν να μοιραστούν και το σύμπαν». Είναι πολύ χαζό για να μην το πιστέψει...
3) Αν κατά τη διάρκεια των διακοπών εκείνη αποφασίσει να μηρυκάσει στον εγκέφαλό της όλους τους καυγάδες που άφησε μισούς απ’ τα Χριστούγεννα, όλα τα απωθημένα του έρωτά της και όλα όσα δεν της έφερες ακόμη στο πιάτο, μην απελπιστείς. Ξέκανέ την στις βόλτες, στις εξερευνήσεις, στις βαρκάδες και στα ξενύχτια. Κατά 99% θα το βουλώσει το ρημάδι! Θυμάμαι μια χρονιά που για να γλιτώσω τραβολόγαγα μια γκόμενα σε όλα τα ξωκκλήσια της Μυκόνου! Της είπα πως τάχα είχα κάνει τάμα ν’ ανάψω όλα τα καντηλάκια του νησιού...
4) Όταν αρχίσει τις παρατηρήσεις που ταίριαξες τη λάθος βερμούδα με τη λάθος σαγιονάρα και που ξεπέρασες τον εαυτό σου σε σφηνάκια, μην κάτσεις να πιάσεις κουβέντα! Χούφτωσέ της τον κώλο με όλη τη δύναμη του δεξιού σου χεριού. Παραδόξως το κόλπο πιάνει σχεδόν πάντοτε! Η διάθεσή της για γκρίνια εξατμίζεται αμέσως. Αλλά καλού-κακού πριν το δοκιμάσεις φρόντισε να είσαι έτοιμος να ανταποκριθείς στις σεξουαλικές της φαντασιώσεις...

Τετάρτη, Αυγούστου 16

Η "Έλλη" και ο Μεταξάς

Ας επιστρέψουμε 66 χρόνια πίσω, στις 15-8-1940, κι ας θυμηθούμε για λίγο τον τορπιλλισμό του σημαιοστολισμένου καταδρομικού «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου! Κι ας διατυπώσουμε ανοιχτά την άποψη πως η «Έλλη» υπήρξε θύμα της κοντόφθαλμης και μικρονοϊκής πολιτικής της δικτατορίας Μεταξά!
Την περίοδο εκείνη κύρια στρατηγική επιλογή του Μεταξά και των επιτελών του ήταν να προετοιμάζονται μεν για πόλεμο αλλά ταυτόχρονα να αποφύγουν κάθε «προκλητική» ενέργεια που, ενδεχομένως, θα έδινε στην Ιταλία την αφορμή να ξεκινήσει έναν πόλεμο. Η «κατευναστική» αυτή πολιτική του Μεταξά δεν είχε κανένα νόημα και είχε ήδη χρεοκοπήσει στη διεθνή πολιτική σκακιέρα! Την ίδια κατευναστική πολιτική είχε επιλέξει και Αγγλία στο Μόναχο, τον Σεπτέμβριο του 1939, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Τον Ιούλιο τυ 1940 η Λουφτβάφε χτυπάει το Λονδίνο! Το ίδιο συνέβη και με τη Γαλλία. Τον Δεκέμβριο 1939 υπέγραψε κοινή διακήρυξη με τη Γερμανία αλλά τον Ιούνιο του 1940 οι Γερμανοί έχουν ήδη μπει στο Παρίσι. Κι ο Μεταξάς συνέχισε να «επενδύει» πολιτικά και διπλωματικά στον «κατευνασμό»!
Η πολιτική αυτή του Μεταξά είχε προκαλέσει μεγάλη ανασφάλεια λόγω των βαθιών αντιφάσεών της. Ενώ η Ελλάδα προσποιούνταν ότι δεν συμβαίνει τίποτε, οι Ιταλοί προχωρούσαν σε συνεχείς προκλήσεις εναντίον της χώρας μας. Που όλες αποκρύβονταν από τον Μεταξά και, φυσικά, έμεναν αναπάντητες! Πιο συγκεκριμένα:
1) Στις 12 Ιουλίου 1940, τρία ιταλικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα χτυπούν στην Κρήτη το πολεμικό μας πλοίο «Ωρίων» καθώς και το αντιτορπιλικό «Ύδρα» που έσπευσε σε βοήθεια!
2) Στις 30 Ιουλίου ιταλικά βομβαρδιστικά χτύπησαν στον κόλπο της Κορίνθου τα πλοία μας «Βασιλεύς Γεώργιος» και «Βασίλισσα Όλγα». Την ίδια μέρα πλήττονται και δύο ελληνικά υποβρύχια στο λιμάνι της Ναυπάκτου! Παράλληλα, οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και των χωρικών μας υδάτων ήταν καθημερινό φαινόμενο. Και ο Μεταξάς (ο «ηρωϊκός») σφύριζε αδιάφορα...
Κι ερχόμαστε στον τορπιλισμό της «Έλλης». Το Πολεμικό («Βασιλικό» τότε) Ναυτικό μας φοβόταν ένα μεγάλο χτύπημα και είχε ζητήσει είτε την ματαίωση της συμμετοχής του πλοίου στις εορταστικές εκδηλώσεις της Τήνου είτε την αποστολή στη θέση του του αντιτορπιλικού «Αετός». Η κυβέρνηση όμως Μεταξά απέρριψε όλες τις προτάσεις για να μην μειώσει τη μεγαλοπρεπή συμμετοχή του Ναυτικού στην τελετή! Έτσι, η «Έλλη» στάλθηκε ως «πρόβατον επί σφαγήν», να παραμένει επί ώρες αγκυροβολημένη στον ανοιχτό όρμο και τελείως απροστάτευτη!
Όμως, η «ηρωϊκή» συμπεριφορά του Μεταξά συνεχίσθηκε επί μήνες: Η ταυτότητα του εχθρού, παρότι είχε διαπιστωθεί από τις δύο τορπίλες που είχαν πλήξει τον λιμενοβραχίωνα, κρατήθηκε μυστική μέχρι που ξέσπασε ο πόλεμος στις 28 Οκτωβρίου.
Και μια τελευταία «λεπτομέρεια». Την δεκαετία του 1950, όταν τη χώρα κυβερνούσαν οι ιδεολογικοί απόγονοι του Μεταξά, δύο επιχειρηματίες επί δύο χρόνια κομμάτιαζαν την «Έλλη» μέσα στο νερό για να την πουλήσουν ως ... παλιοσίδερα!

Τρίτη, Αυγούστου 15

Ποιος "σώζει" τους ανθρώπους;

Όπως έχουμε ξαναγράψει, η θέση της Θεοτόκου στην Αποστολική Εκκλησία (και γενικότερα μέχρι τον 4ο αιώνα) ήταν αρκετά υποβαθμισμένη! Οι πρώτοι Χριστιανοί, επηρεασμένοι ίσως και από τον εβραϊκό μισογυνισμό, πίστευαν πως ο ρόλος της Μαρίας ολοκληρώθηκε με τη γέννηση του Ιησού και έκτοτε έζησε ως μια απλή γυναίκα του λαού! Η άποψη αυτή δεν ήταν αυθαίρετη αλλά θεμελιώνονταν στα ίδια τα ευαγγελικά κείμενα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κεφ γ’ στιχ. 31-35 του κατά Μάρκον Ευαγγελίου που έχει επί λέξει ως εξής:
«έρχονται λοιπόν η μητέρα αυτού (δηλ. του Ιησού) και οι αδελφοί του και αφού στάθηκαν έξω από το σπίτι έστειλαν (ανθρώπους) σ’ αυτόν και τον φώναξαν. Και κάθονταν γύρω του πολύς λαός. Είπαν προς αυτόν (οι απεσταλμένοι): Να, η μητέρα σου και οι αδελφοί σου στέκονται απ’ έξω και σε ζητούν. Και απεκκριθεί σε αυτούς και είπε: ποια είναι η μητέρα μου και οι αδελφοί μου; Και αφού έριξε ολόγυρα τη ματιά του σε κείνους που κάθονταν τριγύρω του, λέει: να (δηλ. αυτοί είναι) η μητέρα μου και οι αδελφοί μου! Γιατί εκείνος που θα κάνει το θέλημα του Θεού αυτός είναι αδελφός μου και αδελφή μου και μητέρα μου».
Η θέση και εντολή του Ιησού είναι σαφής: όχι προσωπολατρίες, θεοποιήσεις, αγιοποιήσεις κλπ. Φροντίστε μόνο να τηρείτε τις εντολές του Θεού. Αυτό φτάνει και περισσεύει…
Βέβαια, το να τηρείς τις εντολές του Θεού δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Γι’ αυτό η υποκρισία των Χριστιανών φρόντισε να δαστρευλώσει για πολλοστή φορά το κήρυγμα του Ιησού και κατέληξε στην εύκολη λύση … της λατρείας της Θεοτόκου…
Η παραποίηση των λόγων του Ιησού είναι κλασική μέθοδο των Χριστιανών. Αν διαβάσει κανείς τις «επίσημες» μεταφράσεις των Ευαγγελίων και τις συγκρίνει με το πρωτότυπο κείμενο, θα φρίξει. Στην παραπάνω μικρή περικοπή η μετάφραση του Παν. Τρεμπέλα (εκδόσεις «Σωτήρ», 1982), που έχει την επίσημη έγκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, περιέχει δύο (!!!) παραχαράξεις. Πιο συγκεκριμένα:
1) Εκεί που το πρωτότυπο κείμενο αναφέρει πως «έρχονται η μητέρα του Ιησού και οι αδελφοί του», ο Τρεμπέλας, εντελώς αυθαίρετα, προσθέτει μετά το «αδελφοί» τη φράση «αυτούς που ενομίζοντο από τους πολλούς αδελφοί του»! Και βάζει τη φράση αυτή, που δεν υπάρχει στο Ιερό Κείμενο, προκειμένου, δήθεν, να προστατέψει την Θεοτόκο που «κινδυνεύει» να θεωρηθεί ότι μετά τον Ιησού γέννησε και άλλα παιδιά (σιγά το μεγάλο έγκλημα!).
2) Ενώ το ευαγγελικό εδάφιο τελειώνει στο σημείο που παραθέσαμε ανωτέρω, ο Τρεμπέλας προσθέτει ολόκληρη πρόταση (!) χωρίς καν να διευκρινίσει ότι είναι δική του. Κάπου δηλαδή αντιλαμβάνεται ότι οι φράσεις του Ιησού αποθεοποιούν την Παναγία και σπεύδει να προλάβει και βάζει στο στόμα του μια φράση που δεν είπε: «και η μήτηρ μου αν ηξιώθη να με γεννήσει, πρωτύτερα υπήρξε πιστή και αφοσιωμένη δούλη του Θεού και δι’ αυτό ο Θεός την εξέλεξε ως όργανό του»!
Ουδέν σχόλιον…
Κλείνουμε με τη γνωστή ευχή της Εκκλησίας μας «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς»! Αλήθεια, από πότε μπορεί να μας σώσει ένας άνθρωπος; Ή μήπως η Παναγία δεν είναι άνθρωπος αλλά Θεά;

Δευτέρα, Αυγούστου 14

Κάτι Πατέρες μα τι Πατέρες ... (Β)

Υπάρχει μια κατηγορία «Πατέρων της Εκκλησίας» μας που ενώ οι ίδιοι διακηρύσσουν καταφανώς αιρετικές απόψεις, εντούτοις εμφανίζονται ως μεγάλοι ... αιρετοφάγοι! Ας αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα:
1) Ο Ιππόλυτος Ρώμης μας θυμίζει κάπως τον σημερινό «αγιορείτη μοναχό» Μάξιμο που περιφέρεται στις τηλεοράσεις και διαφημίζει το νέο του βιβλίο σύμφωνα με το οποίο («αγιογραφικά τεκμηριωμένο» παρακαλώ) ο Αντίχριστος γεννήθηκε ήδη και θα εμφανιστεί δημόσια το 2012!
Ο Ιππόλυτος (έζησε περί το 220 μ.Χ.) είχε κι αυτός «κολλήματα» με τον Αντίχριστο, το «κερασφόρο θηρίο» κλπ. Λίγο προ του θανάτου του έγραψε (κι αυτός) ένα βιβλίο με τίτλο «Χρονικόν». Σε αυτό προσδιόριζε χρονικά το τέλος του κόσμου στα 500 μ.Χ. Ήταν, βλέπετε, περισσότερο έξυπνος απ’ τον δικό μας Μάξιμο. Σίγουρα θα σκέφτηκε κάπως έτσι: «μέχρι τότε ποιος θα θυμάται τι έλεγα εγώ πριν από 300 χρόνια;». Έλα όμως που βρέθηκαν κάποια αποσπάσματα από το «Χρονικόν» κι ο Ιππό έγινε μεγάλη ρόμπα!
Ο Ιππόλυτος αποτελεί τη «σύνοψη» των προσώπων που πρωταγωνίστησαν στην εκκλησιαστική μας ιστορία. Γιατί εκτός από τις «τρέλες» του και τους «χιλιασμούς» του ήταν πολύ «αυστηρών αρχών» αλλά και μέγας ... σχισματικός! Το 217 μ.Χ. ουσιαστικά αυτοανακηρύχθηκε επίσκοπος Ρώμης παρά την ύπαρξη του κανονικού επισκόπου Καλλίστου... Βασικό του επιχείρημα ότι ο Κάλλιστος είχε «ευρύτητα αντιλήψεων» και συγχωρούσε εύκολα τα «βαρέα αμαρτήματα»! Μήπως ολ’ αυτά σας θυμίζουν λίγο τον σημερινό παλαιοημερολογιτισμό; Και να σκεφθείτε ότι ο Ιππόλυτος ήταν φιλόσοφος και ποτέ του δεν αποχωρίσθηκε το τριβώνιον! Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο πολύ είχε ξεπέσει η φιλοσοφία στην εποχή του... Πάντως ο Ιππόλυτος δεν παρέλειψε να γράψει και ένα τετράτομο έργο με τίτλο «κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος». Αυτό τον μάρανε...
2) Μια και μιλήσαμε για «φιλοσόφους Πατέρες» ας θυμηθούμε και λίγο τον Ιουστίνο τον Φιλόσοφο (110-165) που κι αυτός δεν έλεγε με τίποτα να αποχωριστεί το φιλοσοφικό τριβώνιο. Αυτός δεν ήταν βέβαια αιρετοφάγος αλλά την είχε την τρέλα του! Για να δικαιολογήσει μάλιστα την μεταστροφή του στον Χριστιανισμό διηγούνταν την εξής ιστορία: σε μια στιγμή ονειροπολήσεως του τον πλησίασε ένας γέρος και του αναίρεσε μία προς μία όλες τις πλατωνικές δοξασίες και ιδίως εκείνες περί αθανασίας και μετεμψυχώσεως! (Μήπως αυτή η ιστοριούλα σας θυμίζει κάπως τον Σωκράτη στον «Φαίδωνα»;).
Ο Ιουστίνος ήταν και λίγο κουτοπονηρούλης! Προσπάθησε να σηκώσει στους ώμους του το μεγάλο βάρος της αντιπαράθεσης των χριστιανών με τους φιλοσόφους. Και στο έργο του «Α’ Απολογία» πετάει κατάμουτρα στους φιλοσόφους πως ότι αληθινό κατέχουν αυτό είναι κλεμμένο από την Παλαιά Διαθήκη! Όπως ήταν επόμενο οι φιλόσοφοι εκνευρίστηκαν πολύ από την κοτσάνα. Περισσότερο όμως «τα πήρε» ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος! Χέστηκε απ’ τον φόβο του ο καημένος ο Ιουστίνος και την έκανε ... «γυριστή». Έγραψε, λοιπόν, δεύτερο έργο (Β’ Απολογία) κι εκεί προσπάθησε απλά να ταυτίσει τους χριστιανούς με τους φιλοσόφους της αρχαιότητας, καθώς και οι μεν και οι δε διώχθηκαν γιατί διακήρυτταν την αλήθεια. Κάθε χριστιανός, γράφει, είναι και φιλόσοφος γιατί ακολουθεί την αληθινή φιλοσοφία. Η μετατόπιση της επιχειρηματολογίας του είναι εμφανέστατη.

Τετάρτη, Αυγούστου 9

Μονά-ζυγά δικά τους...

Τώρα που ολοκληρώθηκε η πώληση της Εμπορικής Τράπεζας μπορούμε να διατυπώσουμε ορισμένα συμπεράσματα:
1) Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει την εξαγορά της ως «την μεγαλύτερη ξένη επένδυση στη χώρα», τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Μπορεί το ύψος να είναι σημαντικό αλλά δεν αφορά τη δημιουργία μιας νέας επιχείρησης που θα δημιουργήσει πρόσθετη απασχόληση και θα αυξήσει το παραγωγικό δυναμικό της χώρας. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα το να ανοίγεις μια νέα επιχείρηση, να χτίζεις ένα εργοστάσιο κλπ από το να αγοράζεις μια υφιστάμενη κρατική εταιρία. Στην πρώτη περίπτωση τα χρήματα της επένδυσης πηγαίνουν στην αγορά και δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας. Στη δεύτερη τα χρήματα εισέρχονται στα σπάταλα και αντιπαραγωγικά δημόσια ταμεία και θα είναι ευτύχημα αν διατηρηθούν οι υφιστάμενες θέσεις εργασίας.
2) Το ύψος του τιμήματος εξαγοράς υπήρξε προκλητικά χαμηλό. Αλλά δεν θα επιμείνουμε επί του θέματος για να μην εμπλακούμε στην μικροπολιτική αντιπαράθεση.
3) Η πώληση της Εμπορικής (ανεξαρτήτως του τιμήματος) μπορεί να έχει και αρκετές θετικές πλευρές. Είναι σίγουρο πως η Τράπεζα θα εκσυγχρονιστεί και οι πελάτες της θα απολαύσουν υψηλότερου επιπέδου και πιο σύγχρονες υπηρεσίες. Ενδεχομένως να ωφεληθούν και οι καταναλωτές καθώς η αύξηση του ανταγωνισμού μπορεί να οδηγήσει στη μείωση των επιτοκίων χορηγήσεως. Όμως μακροπρόθεσμα μπορεί τα αποτελέσματα να είναι κι εδώ αρνητικά. Οι Έλληνες ανταγωνιστές των Γάλλων ίσως προχωρήσουν σε νέες συγχωνεύσεις και στη δημιουργία λιγότερων και μεγαλύτερων σχημάτων. Έτσι, η τραπεζική αγορά μπορεί σε πέντε χρόνια να γίνει πιο ολιγοπωλιακή και συνεπώς λιγότερο ανταγωνιστική.
4) Η διαδικασία πώλησης της Εμπορικής απέδειξε για μια ακόμη φορά ποιοι είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων. Υπενθυμίζω ότι το 1975, επί πρωθυπουργίας θείου Καραμανλή, τα ασφαλιστικά ταμεία υποχρεώθηκαν να καταθέσουν τα χρήματα των ασφαλισμένων τους για την αγορά των μετοχών της ιδιωτικής και χρεοκοπημένης τότε Εμπορικής Τράπεζας, προκειμένου να «επιτύχει» το πρόγραμμα των κρατικοποιήσεων που προωθούσε η τότε κυβέρνηση. Τριανταένα χρόνια αργότερα, επί πρωθυπουργίας ανιψιού Καραμανλή, τα Ασφαλιστικά Ταμεία υποχρεώνονται να πουλήσουν φτηνά στους Γάλλους τις μετοχές της Τράπεζας που κατείχαν. Με άλλα λόγια: όσο η Τράπεζα είχε χασούρα τη φορτώναμε στις πλάτες των Ταμείων και των ασφαλισμένων. Τώρα που ανοίγει ο δρόμος μιας μεγάλης κερδοφορίας αρπάζουμε τις μετοχές των Ταμείων και τις παραχωρούμε φτηνά στους Γάλλους αγοραστές. Δηλαδή σε κάθε περίπτωση τα ασφαλιστικά μας ταμεία είναι χαμένα! Και ύστερα θα μας πουν ότι για να λυθεί το ασφαλιστικό χρειάζεται αύξηση των εισφορών, αύξηση των ορίων ηλικίας και, φυσικά, μείωση των συντάξεων. Και για να μην θεωρηθεί ότι μεροληπτούμε ας αναφέρουμε κι ετούτο: την περίοδο της μεγάλης χρηματιστηριακής ανόδου πολλές διοικήσεις Ταμείων είχαν υποβάλει αίτηση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να τους δοθεί η άδεια να πωλήσουν κάποιες από τις μετοχές που κατείχαν και να αποκομίσουν μεγάλα κέρδη. Οι υπεύθυνοι της τότε κυβέρνησης αρνήθηκαν με το επιχείρημα ότι θα δημιουργούνταν πανικός στους επενδυτές και το χρηματιστήριο «θα έπεφτε»...
5) Είναι γεγονός ότι για πολλά χρόνια η Εμπορική Τράπεζα «δεν τραβούσε»! Εύλογα γεννιέται η εξής απορία: πώς εξηγείται η υποχώρηση αυτή, τη στιγμή κατά την οποία η Εθνική Τράπεζα, που λειτουργούσε ακριβώς με το ίδιο μοντέλο διοίκησης, ξεπερνούσε σε κερδοφορία ακόμα και τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες; Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη χώρα τούτη...
6) Και κλείνουμε με μια πρόβλεψη για το χρηματιστήριο: οι ξένοι θεσμικοί ελέγχουν πλέον ασφυκτικά τη Σοφοκλέους και αυξάνουν διαρκώς τις θέσεις τους. Η τακτική τους είναι λίγο-πολύ αρπακολιτζίδικη! Αφού πρώτα κάνουν φύλλο και φτερό αρκετές επιχειρήσεις, τις εξαγοράζουν, τις αναδιοργανώνουν με σκοπό την μεταπώλησή τους και την αποκόμιση τεράστιων κερδών! Βρισκόμαστε ήδη σε ένα σταυροδρόμι επιχειρηματικών εξελίξεων. Οι εξελίξεις είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένες: κάποια στιγμή ακολουθεί μια «γενναία» φορολογική μεταρρύθμιση (ουσιαστικά φοροαπαλλαγή των επιχειρηματικών κερδών), μια ακόμη πιο «γενναία» εργασιακή μεταρρύθμιση (κατάργηση δηλαδή των στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων) και «επίλυση» του ασφαλιστικού. Κάτω από αυτές τις εξελίξεις θα ακολουθήσει μια χρηματιστηριακοί έξαρση πολύ μεγαλύτερη εκείνης του 1999. Η έξαρση αυτή θα απορροφήσει σε μεγάλο βαθμό και την αναμενόμενη κοινωνική έκρηξη....

Δευτέρα, Αυγούστου 7

Τετράγωνη ... λογική!

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες συναντιέμαι με γνωστό αγιορείτη ηγούμενο και συνήθως το ξενυχτάμε κουβεντιάζοντας. Μεταξύ πολλών άλλων συζητήσαμε και το θέμα των σχέσεων εκκλησίας και κράτους. Οι απόψεις μου γνωστές και επιχειρηματολόγησα θερμά υπέρ του πλήρους και άμεσου χωρισμού. Ο αγιορείτης έμεινε κάποιες στιγμές σκεφτικός και συνέχισε με το γνωστό:
- Παιδί μου η εκκλησία και ο κλήρος πρόσφεραν πολλά στην απελευθέρωση του γένους! Δεν πρέπει το ελληνικό κράτος να δείξει τόσο μεγάλη αχαριστία...Λίγο αργότερα η κουβέντα έφτασε στις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις. Ο ηγούμενος, παραδόξως, ήταν καλά ενημερωμένος. Εκφράστηκε μάλιστα με ιδιαίτερη σκληρότητα κατά των φοιτητών και εξέφρασε την επιθυμία να λάβει το κράτος αυστηρά μέτρα εναντίον τους! Αλλά εγώ του την φύλαγα:
- Πάτερ μου οι φοιτητές έχυσαν το αίμα τους για να πέσει η δικτατορία. Δεν πρέπει το ελληνικό κράτος να φανεί τόσο αχάριστο απέναντί τους...

Κυριακή, Αυγούστου 6

Κάτι Πατέρες μα τι Πατέρες ... (Α)

Στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία έχει σίγουρα υπερτιμηθεί ο ρόλος και η αξία κάποιων διακεκριμένων μοναχών και κληρικών της που είναι ευρύτερα γνωστοί ως «Πατέρες». Η κατάσταση έχει μάλλον ξεφύγει από κάθε έλεγχο και αγγίζει πλέον τα όρια της «πατρολαγνείας»! Αν όμως διαβάσουμε τα «ψιλά γράμματα» από τον βίο και το έργο των περισσότερων απ’ αυτούς τότε σίγουρα θα μπορέσουμε να τους θέσουμε στις πραγματικές τους διαστάσεις. Ας αρχίσουμε από τις πιο «μαλακές» περιπτώσεις:
1) Ο Πολύκαρπος, επίσκοπος Σμύρνης (82-168 μ.Χ.) φαίνεται πως ήταν λίγο ... φαρμακόγλωσσα. Κάποια μέρα συνάντησε τυχαία τον αιρετικό Μαρκίωνα κι όταν εκείνος τον χαιρέτησε, ο Πολύκαρπος τον αντιχαιρέτησε αποκαλώντας τον «πρωτότοκο του Σατανά»!
Ο καημένος ο Πολύκαρπος είχε φριχτό θάνατο. Ρίχθηκε στην πυρά από το εξαγριωμένο πλήθος! Το συναξάρι του δεν μας πληροφορεί την αιτία που οι «ειδωλολάτρες» είχαν λυσσάξει εναντίον του. Η σιωπή αυτή, σε συνδυασμό με την από τότε διαδεδομένη κακή συνήθεια των Χριστιανών να καίνε αλλόθρησκους ναούς και να γκρεμίζουν αγάλματα, μας κάνει να υποπτευθούμε πως κάποια τέτοια «στραβή» θα είχε κάνει κι ο Πολύκαρπος.
2) Ο Ιγνάτιος Θεοφόρος (50-113) φέρεται να μαρτύρησε στη Ρώμη, αφού προηγουμένως είχε διασχίσει πεζοπορώντας και αλυσοδεμένος τη Μ. Ασία και την Ελλάδα. Υποτίθεται ότι υπεβλήθη στη φοβερή αυτή δοκιμασία προκειμένου να παραδειγματισθούν οι Χριστιανοί των περιοχών αυτών. Όμως οι Χριστιανοί βιογράφοι του μας τα μπερδεύουν κάπως... Μας πληροφορούν, λ.χ., πως κατά την πορεία του συναντούσε αντιπροσωπείες των τοπικών χριστιανικών Εκκλησιών, έγραφε και έστελνε επιστολές κλπ. Καλά, αυτοί οι Χριστιανοί που τον πλησίαζαν δεν είχαν τον φόβο μήπως αλυσοδεθούν και οι ίδιοι και οδηγηθούν στα λιοντάρια της Ρώμης; Και οι φρουροί του Ιγνάτιο πώς και ήταν τόσο ευγενικοί μαζί του και με τους επισκέπτες του; Τελικά η μακρά αυτή πορεία έγινε προς εκφοβισμό ή προς διαφήμιση του Χριστιανισμού; Κάτι δεν κολλάει καλά σ’ αυτή την ιστορία...
Ο Ιγνάτιος σε μια επιστολή του παρακαλεί τους Χριστιανούς της Ρώμης να παύσουν να καταβάλουν προσπάθειες για την απαλλαγή του απ’ τις κατηγορίες! Προφανώς ήθελε με το ... ζόρι και αδίκως να θανατωθεί! Όμως κάτι τέτοιο το αποδοκίμαζε η Εκκλησία (αν δεν κάνω λάθος). Γιατί ισοδυναμούσε με αυτοκτονία... Αλλά ας την προσπεράσουμε αυτή τη «λεπτομέρεια». Κι ας αναρωτηθούμε: Εν έτη 113 μ.Χ. και εν μέσω (υποτίθεται) σκληρού διωγμού, υπήρχαν στη Ρώμη τόσο πολλοί και τόσο ισχυροί Χριστιανοί που να έχουν την ευχέρεια να διαλέγονται με τις επίσημες ρωμαϊκές αρχές και να τις επηρεάζουν τόσο καταλυτικά;
3) Ο Ωριγένης (185-254) είναι ο πολυγραφότερος συγγραφέας όλων των εποχών. Έκανε όμως κι αυτός τις «κουτσουκέλες» του που δεν ήταν και λίγες. Στο τέλος καταδικάσθηκε και ως αιρετικός. Τι να πρωτοθυμηθούμε! Κατ’ αρχήν αυτοευνουχίσθηκε! Το «κόλλημα» των Χριστιανών με το σώμα και τις φυσιολογικές λειτουργίες του ήταν πάντα μεγάλο... Κατά δεύτερον χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από Επισκόπους «τοπικά αναρμόδιους» και χωρίς άδεια του Επισκόπου Αλεξανδρείας στον οποίο υπάγονταν! Βλέπετε, στη χριστιανική Εκκλησία όλοι μας ανήκουμε στον Επίσκοπό μας! Κι αν τον «γράψουμε» διαπράττουμε μεγάλο πνευματικό έγκλημα! Αλλά ο Ωριγένης τον ζήταγε τον αφορισμό του... Μέχρι και υπέρ της μετενσάρκωσης επιχειρηματολόγησε!
Ο Κλήμης Αλεξανδρεύς (150-215), που στην πραγματικότητα ήταν Αθηναίος, αντιμετώπιζε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Στην Αλεξάνδρεια υπήρχαν αρκετοί πλούσιοι που έδειχναν πρόθυμοι να γίνουν Χριστιανοί αλλά ήταν εντελώς απρόθυμοι να στερηθούν την περιουσία τους, όπως απαιτούσε ο Κύριος! Η περίπτωση του νεαρού του Ευαγγελίου που αρνήθηκε να μοιράσει τα πλούτη του στους φτωχούς και να ακολουθήσει τον Ιησού, ήταν κραυγαλέα! Τι να κάνει, λοιπόν, ο καημενούλης ο Κλήμης; Προκειμένου να προσελκύσει τους πλούσιους (και τις δωρεές τους στην Εκκλησία) έκατσε κι έγραψε ένα έργο με τίτλο «Τις ο σωζόμενος πλούσιος;». Εκεί αντιστρέφει εντελώς το πνεύμα του Ιησού, «βαπτίζει» το χρήμα ως κάτι το ηθικά αδιάφορο και ξεκαθαρίζει πως ο Ιησούς δεν εννοούσε ότι οι πλούσιοι πρέπει να διαλύσουν τις περιουσίες τους γιατί τότε «θα διελύετο η κοινωνία»! Προφανώς ο «Άγιος» ήθελε να πει πως θα διαλύονταν το «σύστημα», γιατί την κοινωνία τη διαλύει η φιλοχρηματία κι όχι η φιλανθρωπία των ανθρώπων... Μπράβο Κλήμαρε μεγάλε! Έπρεπε να στήσουν το άγαλμά σου δίπλα σε εκείνο του Τρούμαν!

Τρίτη, Αυγούστου 1

Ο Βιοτεχνοφοβικός…

Υπάρχουν ασφαλώς πολλά είδη ανθρώπων. Ένα από τα πλέον ιδιάζοντα είναι εκείνο του … βιοτεχνοφοβικού! Έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με την επιστημονική πρόοδο αλλά και ο ίδιος δεν μπορεί να το προσδιορίσει ακριβώς! Δεν ξέρει τι θέλει, ή, καλύτερα, δεν ξέρει τι δεν θέλει…
Τον ενοχλεί η ραγδαία επιστημονική πρόοδος; Η εμπορική της εκμετάλλευση; Μήπως και τα δύο;
Από τη μια αμφισβητεί τις πραγματικά μεγάλες δυνατότητες της τεχνολογίας και από την άλλη επισείει τον μπαμπούλα υπερβολικών (και συνήθως φανταστικών) κινδύνων…
Θα ήθελε, φαίνεται, να τεθεί κάποιος φραγμός στα αντικείμενα της επιστημονικής έρευνας. Παράλληλα όμως ρίχνει ποταμούς δακρύων γιατί υποψιάζεται πως η επιστημονική ελευθερία κινδυνεύει από τα «μεγάλα κερδοσκοπικά κεφάλαια»!
Βάζει το χέρι του στη φωτιά και αγανακτεί γιατί το κίνητρο των εταιρειών που χρηματοδοτούν τις επιστημονικές έρευνες «δεν είναι ανθρωπιστικό αλλά κερδοσκοπικό»! Και κάνει πως αγνοεί ότι αν περιμέναμε «προκοπή» απ’ τον … ανθρωπισμό θα πεθαίναμε ακόμη και σήμερα στα είκοσι με το πρώτο γερό κρυολόγημα…
Επικαλείται τις συχνές (ειν’ αλήθεια) αστοχίες της επιστήμης και επιχαίρει χαιρέκακα γι’ αυτές! Δεν στοχάζεται όμως πως τα λάθη και οι αποτυχίες της επιστήμης είναι και το μεγαλύτερο όπλο της. Αυτές αποτελούν την μεγάλη κινητήρια δύναμή της. Με βάση τα λάθη του παρελθόντος ο επιστήμονας σχεδιάζει και προγραμματίζει τα νέα μεγάλα επιτεύγματα.
Αλήθεια, τι θα ήθελαν οι βιοτεχνοφοβικοί μας; Μήπως μια επιστήμη αλάνθαστη; Ξέρουν καλά πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να υπάρξει. Αλλά κι αν υπάρξει, πάλι οι βιοτεχνοφοβικοί θα επαναστατήσουν: «θεοποιείτε την επιστήμη» θα φωνάζουν, «μόνο ο Θεός είναι αλάνθαστος»! Κι έτσι, μάλλον, ερχόμαστε στο «ζουμί»! Μήπως, τελικά, εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα του βιοτεχνοφοβικού; Μήπως βολεύτηκε τόσα χρόνια με τον Δημιουργό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης και τρέμει το … ξεβόλεμα; Μιλάμε, προφανώς, για έναν Θεό αγροίκο και μοχθηρό που, ευτυχώς, η σύγχρονη επιστήμη τον … ξεδοντιάζει συστηματικά!
Συμφωνώ πως δεν είναι μικρό πράγμα να γκρεμίζονται τα «εικονίσματα»! Μήπως, όμως, έρχεται η ώρα να νοιώσουν κάποιοι «Χριστιανοί» αυτό που ένοιωσαν οι κομμουνιστές γύρω στα 1990;