Σάββατο, Σεπτεμβρίου 30

Ο νέος του εξώστη...

Στην πολιτεία -πρωτεύουσα νομού-
ο περιοδεύων έφθασε θίασος.
Οι ηθοποιοί στις θέσεις τους
εις τάξιν μάχης ειρηνικής
καθώς περίμεναν ανήσυχοι
θα ρθουν αθρόοι οι θεατές
ή αθέατοι θά ναι αθρόως;
Έτσι, πώς ήρθε κι έγινε γνωστό,
πως "έχουμε κι εξώστη".
Κάποιος, λέει, νεαρός,
μονάχος κάθεται κι πάνω
με κάτι ρούχα εργατικά
λαδιές γεμάτα και μουτζούρες.
Ίσως ν' αργούσε,
να μην πρόφταινε ν' αλλάξει
και προτίμησε στο θέατρο
μ' αυτά τα ρούχα της δουλειάς να τρέξει
τα μουτζούρικα,
και πώς να κάτσει στην πλατεία με τους άλλους;
Τράβηξε διακριτικά προς τον εξώστη...
Άλλους εκεί δεν βρήκε
έμεινε ο μόνος
έγινε "ο νέος του εξώστη",
όπως τον είπε η Μαργαρίτα,
του θιάσου η πρωταγωνίστρια
κι η ομορφότερη...
Όλος ο θίασος τον σκέφτηκε μ' εκτίμηση
μονάχον καθισμένον πάνω εκεί τον νέον
μ΄ αυτά τα ρούχα της δουλειάς
τα λερωμένα...
Λοιπόν, πολύ το θέατρο θα πρέπει ν' αγαπά
ο νέος αυτός άνθρωπος,
ένα παιδί ακόμη,
θεατρόφιλος πραγματικά
ποιος ξέρει σαν τι λαχτάρα νιώθοντας
να ιδεί, να μάθει...
Αυτήν την εκδοχή εδέχθη
του θιάσου ο κάπως πιο ... ηλικιωμένος,
αποκλείοντας κάθε άλλην.
Του μπουνταλά μουρντάρη, ας πούμε,
του λιγδή
που ίσως και να τον ξαπόστειλαν εκεί
οι αρμόδιοι του θεάτρου
-μη χαθεί και το εισιτήριο-
Γι' αυτό και πως αξίζει,
πρότεινε ο ηλικιωμένος,
να παίξει ο θίασος απόψε
προς τιμήν του "νέου του εξώστη",
ν' αφιερώσουν την παράσταση
σε τούτο το παιδί
με τα μουτζουρωμένα ρούχα
μα που η ψυχή του μέσα
ζητάει να νιώσει,
να γευτεί
πράγματα αρεστά,
που τά χει ανάγκη....

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 29

Καταγγελία

Καταγγέλλω
εκείνα τ' άγουρα τα χρόνια μου
τα δήθεν παιδικά
που σφραγίσαν με το έτσι θέλω τη ζωή μου.

Καταγγέλλω
τη φριχτή σφαγή της γνώσης
απ' τον στομωμένο σουγιά της φτώχειας
πού στειλε πεσκέσι τα όνειρά μου
στην ανυπαρξία.

Καταγγέλλω
τους γονείς μου
γιατί με μάθαν μονάχα
το μη, το δεν πρέπει, δεν πειράζει
εγκαταλείποντάς με θεόγυμνο
στο κενό του άγονου δεν.

Καταγγέλλω
τη συνείδησή μου
που στέκεται αγονάτιστη
κι άγρυπνη σκληρή μου τιμωρός
και δεν μ' αφήνει να γίνω κι εγώ,
τουλάχιστον, σημερινός.

Καταγγέλλω
κι εμένα
που δεν θέλησα να συμβιβαστώ
ποτέ, με τίποτα και με κανέναν
κυνηγώντας την ουτοπία
των δολοφονημένων μου ιδανικών...

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 26

Το ... ζεϊμπέκικο του κατηχητικού

Πριν από λίγες μέρες συνάντησα έναν παλιό μου συμμαθητή που έγινε ιερέας και σήμερα είναι προϊστάμενος σε κάποιον ναό της Αθήνας. Κουβεντιάσαμε αρκετή ώρα … άλλωστε είχαμε πολλά να πούμε.
Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε μου έκανε τη «μεγάλη» πρόταση:
- Δεν αναλαμβάνεις εσύ το κατηχητικό των μεγαλυτέρων παιδιών της ενορίας μου;
- Και τι θα τους λέω ρε συ;
- Τίποτα σπουδαίο … καμιά ιστοριούλα και κάτι τραγουδάκια…
Εγώ από ιστοριούλες και παραμυθάκια … άλλο τίποτα! Ειδικότητά μου! Εκεί που κόλαγα κάπως ήταν με τα τραγουδάκια. Πώς το λένε ρε παιδί μου; Δεν τα μπορώ με τίποτα αυτά τα ποιηματάκια που μας λένε πόσο αγαθός είναι ο Θεούλης, πόσο γλυκός ο Χριστούλης και πόσο όμορφα τα αγγελάκια!
Επιφυλάχθηκα να απαντήσω κι όταν γύρισα σπίτι μου πήρα χαρτί και μολύβι και έγραψα ένα δικό μου τραγούδι για το κατηχητικό. Το μελοποίησα κι όλας! Βέβαια, μου «βγήκε» ρεμπέτικο … αλλά δεν πειράζει. Από τα χαζοχαρούμενα των «χριστιανικών ομάδων» καλύτερο μου φαίνεται.
Επειδή ξέρω πως σας «τρώει» η περιέργεια, ορίστε παρακαλώ το «ζεϊμπέκικο του κατηχητικού»:
Δεν χαίρεσαι, βρε άνθρωπε,
την όμορφη ζωή σου,
γιατί έβαλες το διάβολο
αφέντη στην ψυχή σου;
Όσο το χρήμα άδικα
θα κυνηγά η ψυχή σου,
πίκρες, καημοί και βάσανα
θα τρώνε το κορμί σου.
Ποτέ δεν μπήκες σ’ εκκλησιά
ένα κερί ν’ ανάψεις,
γιατί έψαχνες μερόνυχτα
τίνος τσαρδί θα κάψεις.
Πότε αχάριστε άνθρωπε,
το χέρι σου έχει απλώσει
ψωμί, νερό, σε άρρωστο
ή σε φτωχό να δώσει;
Δεν χαίρεσαι, βρε άνθρωπε,
την όμορφη ζωή σου,
γιατί έβαλες το διάβολο
δραγάτη στο τσαρδί σου;

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24

Επικήδειος λόγος

Ανάλωσες τη ζωή σου
στα πορνεία του κόσμου.
Τ’ ωραίο σου σώμα
τ’ ωραίο σου πρόσωπο
δεν τ’ ακούμπησες ποτέ δυο φορές
στο ίδιο στρώμα....
Έφευγες από τις αγκαλιές,
γλιστρούσες γι’ αλλού,
φοβόσουν μην ανταμώσεις τη σκοτεινιά,
μήπως βραδιαστείς χωρίς ένα κερί
χωρίς ένα σπίρτο ν’ ανάψεις το λυχνάρι σου.
Τα σκοτεινά ερωτικά δωμάτια σ’ απόδιωχναν,
οι σύντροφοι με το έβγα της νύχτας
γίνονταν εχθροί,
τους φοβόσουν....
Εσύ με τ’ ωραίο σου σώμα
με το περήφανο πρόσωπο
και την ψυχή ένα κουβάρι
ευδιάκριτων τρόμων
κι αυτό το πάθος για τον τρύγο της στιγμής...
Με κάλεσαν για να σ’ αναγνωρίσω.
Όχι, δεν θά ρθω,
δεν θα σηκώσω το σεντόνι
για να επιβεβαιώσω το κακό.
Κι ακριβώς απόψε!
Που σε περίμενα!
Που θα κοιμόσουν στο στρώμα μου
για δεύτερη φορά....

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23

Άντε να λύσουμε...

Μάζεψε από διάφορες ταβέρνες και καφενεία της Γερμανίας μερικούς Έλληνες εργάτες για πλήρωμα. Μεταξύ τους ένας παπάς που τον είχαν ξυρίσει λόγω κακής διαγωγής. Ένας σαλταδόρος που τον κυνηγούσε η αστυνομία κι ένας βλάχος που είχε δει τη θάλασσα ελάχιστες φορές στη ζωή του... Του έστειλε κι απ’ το Λονδίνο ένας φίλος επτά τουρίστες που ήθελαν να δουν τα νησιά της Καραϊβικής, κι έτσι συμπλήρωσε το πιο ανορθόδοξο πλήρωμα που είχε ποτέ...
Πριν το μπάρκο, ξεφορτώθηκε και την Κ. Ένα γλυκό κοριτσάκι που στις αρχές Ιουνίου έκλεισε τα 19. Γνωρίστηκαν στη Μανίλα. Δούλευε σ’ ένα μπαρ. Στα μάτια της νόμισε πως έβλεπε τον κόσμο. Το θολωμένο απ’ το πιοτό μυαλό του σάστισε απ’ την αγνότητα στο βλέμμα της! Τη στιγμή εκείνη του διέφυγε ότι οι παράδεισοι έχουν πια κλείσει. Και πως κάποιος είχε πετάξει το κλειδί... Δεν ξέρω αν με «πιάνεις» φίλε...
Οι άντρες αγαπούν τη θάλασσα γιατί μόνο εκεί βιώνουν την απόλυτη μοναξιά απ’ τις γυναίκες. Τα λιμάνια είναι ηδονικά αλλά υποδέχονται ασκητές! Στο καράβι δεν υπάρχει μητρικό πρότυπο. Ανδρώνεσαι! Η θάλασσα είναι η μητέρα σου και αυτή σε οδηγεί παντού...
Ο ναυτικός κατεβαίνει στη στεριά μόνο για να ζήσει κάτι εφήμερο. Κι ύστερα να φύγει... Η πεταλούδα ζει μια μέρα. Αυτή την ημέρα να την απολαμβάνεις φίλε. Μπορείς να βρεις τρόπους. Είναι καλό ν’ αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Έτσι όπως κυλάει και η ζωή... Άμα σκέφτεσαι όμορφα, φτιάχνουν τα πράγματα γύρω σου. Πιστεύω πως υπάρχουν και πεπρωμένα που αλλάζουν...
Η θάλασσα τραγουδάει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό... Άμα πας δίπλα της κι ακούσεις, λέει τόσο όμορφα τραγούδια που τι να σου πουν όλες οι μουσικές του κόσμου...
Η θάλασσα σε ηρεμεί. Ειδικά όταν είναι πολύ άγρια! Είναι σαν κάτι γκόμενες που γκρινιάζουν και σου τα «χώνουν» χοντρά. Αλλά εσύ θέλεις να τις απολαμβάνεις έστω κι έτσι. Γιατί ξέρεις πως κατά βάθος σε γουστάρουν και πως μετά τον καυγά θ’ ακολουθήσει ένα ... άγριο κρεβάτι!
Έτσι τη βλέπω τη θάλασσα. Τη σέβομαι και πιστεύω ότι με σέβεται κι εκείνη...
Χθες, στον καθρέφτη του ντους, είδα πάλι στην πλάτη μου το τατουάζ με τη γυμνόστηθη γοργόνα. Μου την είχε «χτυπήσει» στο μηχανοστάσιο ένας Ουκρανός μούτσος το πρώτο βράδυ που μέθυσα στο καράβι...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 22

Η ... ανδροφαγού!

Καμιά φορά ακούω και Έλτον Τζον. Δηλαδή όχι εγώ ακριβώς, ακούει η μάνα μου, που είναι κολλημένη με τα '70ς και τα '80ς. Αλλά είναι σαν ν' ακούω εγώ, γιατί η μάνα το βάζει τσίτα το στέρεο και τα ακουστικά στο iPod δεν φτάνουν για να καλύψουν την βαβούρα. Οπότε, υπάρχουν πρωινά που το σπίτι ανήκει στον Έλτον. Με φουλ πιάνο, γκράντε ενορχήστρωση, φωνητικά εκεί ψηλά, τακούνι ντάκο ακόμη πιο ψηλά και τη μαμά ν’ αρπάζει τη σκούπα και να φωνάζει: “Soooo goodbye to yellowbrick road”!
Εγώ, πάλι, δεν πιστεύω ότι ο δρόμος είναι στρωμένος με χρυσάφι, πιστεύω ότι είναι στρωμένος με μαρμελάδα, γι' αυτό κολλάμε. Δεν είναι εκεί όμως το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι κολλάνε και οι στίχοι του Έλτον στο μυαλό μου και δεν μπορώ να τους ξεκολλήσω ούτε με τη σπάτουλα που στρώνουν τη μαρέγκα. Και ποιοι νομίζετε ότι ήταν οι τελευταίοι στίχοι που μου καρφώθηκαν γερά στο υποσυνείδητο; Αυτοί της Κοκκίνου, που συνδυάζει το «μ’ έχεις στείλει» με το «ταλέντο στα χείλη»; Όχι βέβαια! Το άλλο του Έλτον Τζον, που τραγουδάει: “she’s a man-eater, oh don’t you cheather”! Σε ελεύθερη μετάφραση, αυτό μας κάνει: «Η κυρία τρώει άντρες, πρόσεχε μην την κοροϊδέψεις». Και δεν μου κόλλησε τυχαία ο συγκεκριμένος στίχος. Μου κόλλησε γιατί τις τελευταίες μέρες διάβαζα με φανατισμό θέματα που άπτονται του ζωικού βασιλείου και είχα πέσει πάνω σε μια τέτοια περίπτωση ακριβώς, όπου η κυρία αρπάζει τον κύριο, τον μασουλάει, τον χωνεύει και δεν φτύνει ούτε φλούδα.
Ευτυχώς, μικρέ μου, η κυρία είναι αράχνη! Είναι το θηλυκό του είδους Pisaura Mirabilis (πρέπει να 'χουμε κι εμείς εδώ, αλλά στο δικό μου σπίτι αποκλείεται) που είναι σαφώς μεγαλύτερο και δυνατότερο από το αρσενικό και πολύ ορεξάτο. Μόλις τελειώσει η διαδικασία της γονιμοποίησής του, γυρίζει και καταβροχθίζει το έτερον ήμισυ!
Και ο άλλος κάθεται να τον φάνε; Αν δεν του κόβει καθόλου, ναι, κάθεται να τον φάνε. Ωστόσο, ορισμένα αρσενικά Pisaura Mirabilis έχουν βρει τον τρόπο να γλιτώνουν από τις δαγκάνες της man-eater. Όταν τα πιάνουν οι κάψες, παίρνουν μαζί τους κι ένα έντομο, το παρουσιάζουν στην εκλεκτή της καρδιάς τους για δώρο κι αμέσως πέφτουν τάβλα παριστάνοντας -αν και αράχνες- τους ... ψόφιους κοριούς. Τους βλέπει η θηλυκιά, κάνει ότι τους λυπάται, σφουγγίζει ένα δάκρυ άλικο κι αρχίζει το γεύμα. Προσοχή, το γέυμα του εντόμου, όχι του αρσενικού! Ο οποίος αρσενικός βρίσκει σ’ αυτό το πολύ σύντομο χρονικό διάστημα την ευκαιρία να χεριάσει, να χουφτώσει, να διεισδύσει, να κορυφώσει, να εναποθέσει, να πει «αμάν, μου 'πεσε δουλειά!» και να «κόψει λάσπη» σφαιράτος. Όπως εμείς οι αρσενικοί πάνω-κάτω, μόνο που δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να φέρουμε δώρο.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21

Το "πανεπιστημιακό άσυλο"

Το Φθινόπωρο είναι παραδοσιακά η εποχή των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων. Φέτος, με τόσα θέματα ανοιχτά, είναι φυσικό το «θερμόμετρο» ν’ ανέβει επικίνδυνα. Αναμένονται πολλές και μεγάλες διαδηλώσεις, πιθανώς έκτροπα, καταλήψεις και συγκρούσεις…
Ένα από τα θέματα που μετά βεβαιότητας θα έλθει στο προσκήνιο είναι και το πανεπιστημιακό άσυλο. Ένας θεσμός που για την αριστερά αποτελεί ταμπού και για τη δεξιά μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δημαγωγήσει εκ του ασφαλούς… Λες και σε χώρους όπου δεν ισχύει το άσυλο (Εξάρχεια, κέντρο Αθήνας, γήπεδα) δεν γίνονται επεισόδια και μάλιστα πολύ πιο καταστροφικά!
Ας επικεντρώσουμε όμως το ενδιαφέρον μας στο πανεπιστημιακό άσυλο κάνοντας εξ αρχής μια απλή παρατήρηση: η ισχύουσα νομοθεσία είναι υπερεπαρκής για να αποτραπεί η τέλεση κάθε σοβαρής εγκληματικής πράξης εντός ή με ορμητήριο το χώρο των Πανεπιστημίων. Και συνεπώς δεν χρειάζεται κανένας επαναπροσδιορισμός της έννοιας του ασύλου ούτε, φυσικά, καμιά αλλαγή της υφιστάμενης νομοθεσίας.
Και εξηγούμαι: ο νόμος προβλέπει την αυτεπάγγελτη (δηλαδή χωρίς προηγούμενη άδεια του αρμόδιου παν/κού οργάνου) επέμβαση της αστυνομίας εντός του χώρου του ασύλου όταν τελούνται εντός αυτού αυτόφωρα κακουργήματα ή εγκλήματα που στρέφονται κατά της ζωής ακόμη και σε βαθμό πλημμελήματος!
Για να κάνουμε τις πιο πάνω νομικούρες πιο κατανοητές διευκρινίζουμε ότι στην πρώτη κατηγορία (κακουργήματα) περιλαμβάνονται και: η διακίνηση ναρκωτικών, η κατασκευή, απόκρυψη και μεταφορά εκρηκτικών υλών (τέτοιες θεωρούνται και οι «βόμβες μολότοφ»), η πρόκληση εκρήξεων, ο εμπρησμός αν μπορεί να προκαλέσει κίνδυνο σε πρόσωπα, η ανθρωποκτονία και η απόπειρά της, ο βιασμός και η απόπειρά του, η εκ προθέσεως βαριά σωματική βλάβη κλπ.
Συνεπώς, αν η αστυνομία βλέπει να τελούνται στους χώρους των παν/μίων τέτοια εγκλήματα ή, έστω, έχει τέτοιες πληροφορίες και δεν ενεργεί, δεν φταίει, προφανώς, το παν/κό άσυλο. Αποτελεί όμως πάγια τακτική της αστυνομία, ή καλύτερα της εκάστοτε πολιτική ηγεσίας της, να αφήνει να εξελίσσονται κάποια επεισόδια ενώ μπορεί να τα αποτρέψει ή έστω να τα καταστείλει. Επωφελούνται έτσι απ’ την εύλογη αγανάκτηση των πολιτών και επιρρίπτουν τις ευθύνες στο άσυλο και στις διαδηλώσεις.
Επιτέλους, ας σταματήσει κάποτε η παραπληροφόρηση και η υποκρισία…

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20

Καθημερινές ιστορίες (Α)

Η γνωριμία
Κυριακή απόγευμα, καιρός γλυκός. Ο φίλος μου ο Νίκος επέμενε:
- Πάμε ρε συ στο Μπουρνάζι για καφέ!
Εγώ βαριόμουν αλλά δεν μπορούσα να του χαλάσω χατίρι...
Να το μετάνιωσα άραγε;
Στο διπλανό τραπέζι κάθονταν μια νεαροπαρέα. Δυνατές φωνές, χάχανα, αστεία, στριγκλιές. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω μια κοπελίτσα. Γύρω στα 20. Κοντό μαλλί, λίγο αγοροκόριτσο, νευρικές κινήσεις, εκφραστικότητα....
- Πολύ την πάω την πιτσιρίκα! είπα στον φίλο μου.
- Ποια ρε, την κόρη σου;
- Άντε χάσου ρε...
Πέρασε κάμποση ώρα. Ένα περίεργο συναίσθημα με κυρίευε. Γύρισα στη διπλανή παρέα και μίλησα στη μικρούλα.
- Ρε συ, δεν έρχεσαι κι από μας να μας ανεβάσεις λίγο;
Όλη η παρέα της έσκασε στα γέλια.
- Παιδιά, πάω δίπλα στα πουρά κι επιστρέφω αμέσως. Όμως δεν επέστρεψε αμέσως...
Μιλάγαμε κάμποση ώρα. Όχι τίποτα σπουδαίο. Ήμασταν συνεχώς στην κόντρα! Αλλά μια κόντρα που έδειχνε ολοφάνερα την αμοιβαία μας έλξη! Στο τέλος γύρισε και μου είπε:
- Ρε συ, αν σε είχα άντρα, θα σού ριχνα δηλητήριο στον καφέ ευχαρίστως!
- Κι εγώ, αν σε είχα γυναίκα, θα τον έπινα ευχαρίστως!
Τα ρευματικά
Το βράδυ στο δωμάτιό της η Νάντια ήταν κάπως ανήσυχη. Τα ινδάλματά της στον τοίχο έμοιαζαν να κρέμονται άψυχα. Δεν την κόλλαγε ύπνος. Σκέφτονταν συνέχεια εκείνον που με τόση μαεστρία ταίριαζε τη μία λέξη δίπλα στην άλλη. Πολλές φορές δεν τον καταλάβαινε. Κι απαντούσε αμήχανα μ’ ένα «εγώ φταίω που κάθομαι και σου μιλάω»!
Και τι ήταν πάλι εκείνο που της πέταξε κάποια στιγμή;
- Ανάμεσα στα πόδια σου έχεις ένα θησαυροφυλάκιο κι εσύ το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να το ξύνεις...
Καθώς άλλαζε πλευρό ένα περίεργο ρίγος διαπέρασε το σώμα της. Αλλά ξύπνησε πάλι μέσα της το ανυπότακτο:
«Α ρε πούστη ... εκεί μέσα θα σε φυτέψω να σε τρελάνουν τα ρευματικά σου»....
Ο γάμος
Νοίκιασαν ένα μικρό δυαράκι στην Κυψέλη. Η Νάντια δεν ήθελε να δουλέψει! Πέρυσι έπιασε δουλειά σ’ ένα μαγαζί αλλά ξόδευε όλο το μισθό της σε ρούχα, χτενίσματα και καλλυντικά. Το αφεντικό τις ήθελες όλες στην τρίχα. «Σιγά μη δουλεύω για πάρτη τους... και να μου πιάνουν και τον κω..»! Αλλά όμως η Νάντια ήταν ξηγημένη: «Κύριε δεν δουλεύω αλλά ούτε έχω κι απαιτήσεις». Και η Νάντια ό,τι έλεγε το εννοούσε. Μόνο έναν (τριπλό) όρο του έβαλε: «στο σπίτι δεν θέλω να μπουν βιβλία, παπάδες και άλλη γκόμενα»...
Εκείνος δούλευε απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Αλλά για ψίχουλα! Να βγαίνει το ενοίκιο, οι λογαριασμοί και τα βασικά. Η Νάντια ήταν πάντα αισιόδοξη και καλόβολη: «Εμάς μας χορταίνει η αγάπη μας»! Το χε ακούσει σε κάποια παλιά ελληνική ταινία και της άρεσε πολύ. Αλλά ό,τι έλεγε το εννοούσε!...
Το βράδυ εκείνος γύρισε κουρασμένος. Πήγε κατευθείαν για μπάνιο. Σε λίγο η Νάντια γλίστρησε στην μπανιέρα.
- Εμένα οι άντρες μου αρέσουν γυμνοί και υγροί!
- Βρε Ναντούσκα είμαι πτώμα... και μην ξεχνάς .... σαρανταρίζω....
- Τι σε νοιάζει ρε συ... εγώ κανονίζω.... για να το δω..... πούντο; .... άχου τό μου το αυτό.....

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 19

Χριστιανισμός και Σοσιαλισμός (Β)

Αναφερθήκαμε στο προηγούμενο μήνυμα στον ρωσικό κομμουνισμό που αποτέλεσε μια μεταμόρφωση και μια διαστροφή της παλιάς ιδέας του ρωσικού μεσσιανισμού. Ο παραδοσιακός χρακτήρας του περικλείει θετικά και αρνητικά σημεία. Από τη μια η αναζήτηση μιας αιώνιας αλήθειας, η διάθεση για θυσία και η απουσία αστικού πνεύματος. Από την άλλη ο δεσποτισμός, ο απολυταρχισμός και η ασθενική συνείδηση για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Στη Δύση ο κομμουνισμός δεν πήρε τις ακραίες αυτές μορφές. Δεν εμφανίσθηκε και ούτε προσπάθησε να μετατραπεί σε θρησκεία. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις κατόρθωσε να αφυπνίσει τη χριστιανική συνείδηση και να οδηγήσει στην ανάπτυξη ενός κοινωνικού χριστιανισμού. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά να μετατραπεί ο χριστιανισμός σε κοινωνική θρησκεία αλλά να συσχετιστεί στενά η χριστιανική αλήθεια με τη ζωή.
Στην Ιταλία, οι χεγκελιανές απόψεις του Γκράμσι και του Τολιάτι δεν επέτρεψαν τη μετατροπή του μαρξισμού σε δόγμα. Το 1948 όταν ο πάπας Πίος ΙΒ είχε αφορίσει τους κομμουνιστές, η αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτική ομάδας του ΚΚΙ ήταν φανατική καθολική. Στη Γαλλία το Κ.Κ. οργάνωσε στις 10-6-1976 ειδική συγκέντρωση για τους χριστιανούς στη Λυών με ομιλιτή τον ίδιο τον Ζωρζ Μαρσαί! Στην Ισπανία, αρκετοί χριστιανοί και μαρξιστές βρέθηκαν μαζί στις εκκλησίες, στα μοναστήρια και στις φυλακές πολεμώντας το καθεστώς του Φράνκο! Σήμερα το Ισπανικό Κ.Κ. αρνείται την αθεϊα ως δογματικό θεμέλιο του μαρξισμού.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18

Λευκό...

Πάντα φοβόμουνα το άσπρο χρώμα...

Τις λευκές βρεφικές πάνες
να μου φασκιώνουν την ελευθερία
από τότε...

Το άψογα κολλαρισμένο γιακαδάκι
παραφωνία στη φθαρμένη σχολική ποδιά.

Τα στέφανα του γάμου
ισόβια απάρνηση του πάθους...

Τ' ανέραστα της κλίνης μου σεντόνια...

Τις άγραφες λυπημένες σελίδες...

Το σάβανό μου
που αδυσώπητα λευκό
με περιμένει...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 17

Σεπτέμβριος...

Μπήκε ο Σεπτέμβριος και πλέον αρχίζουμε να ξοφλάμε απ’ τους λογαριασμούς του καλοκαιριού. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Είναι κι αυτό ένα άγχος που μας βασάνιζε τις νύχτες μαζί με τη ζέστη: πλησίαζαν οι διακοπές κι εμείς ήμασταν υποχρεωμένοι (με το ζόρι) να περάσουμε καλά!
Τώρα, από μακριά ξεπροβάλει η ελευθερία του να μην πρέπει να σκεφτείς πού θα πας διακοπές... Ο Σεπτέμβριος, πάντα, παριστάνει πως είναι μια καινούργια αρχή. Πως θα τα βάλει όλα στη θέση του: θα στείλει τα παιδιά σχολείο, θα μας δώσει προαγωγή και αύξηση, θα μας αγοράσει όμορφα χειμωνιάτικα ρούχα, θα ηρεμήσει τα νεύρα μας, θα φτιάξει τις σχέσεις μας με τους άλλους...
Κάνει πως είναι μια ανάπαυλα ο Σεπτέμβριος. Μια γραμμή εκκίνησης ενός αγώνα αντοχής που χρειάζεται γερά πόδια και ηθικό ακμαίο! Τα έχουμε;

Χριστιανισμός - Σοσιαλισμός (Α)

Μια καλή αφετηρία για να προσεγγίσουμε τις σχέσεις Χριστιανισμού - Σοσιαλισμού αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, το φαινόμενο του «ρωσικού κομμουνισμού» που εμφανίσθηκε με πολύ πιο παραδοσιακή μορφή από τον αντίστοιχο του δυτικού κόσμου. Η «παραδοσιακότητα» αυτή του προσέδωσε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τον έκαναν να μοιάζει περισσότερο με θρησκεία παρά με μια απλή ιδεολογία.
Κάποιοι παλαιότερα είχαν επισημάνει πολλές ομοιότητες και αντιστοιχίες μεταξύ κομμουνισμού και χριστιανισμού: παγκόσμια συνέδρια - οικουμενικές σύνοδοι, θυσιασθέντες αγωνιστές - μάρτυρες πίστεως κλπ. Οι ομοιότητες όμως φαίνεται να είναι πολύ βαθύτερες...
Η μορφή με την οποία εμφανίσθηκε ο κομμουνισμός στη Ρωσία δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνη μιας θρησκείας που ισχυρίζεται ότι απαντά στις γενικότερες αναζητήσεις της ανθρώπινης ψυχής και δίνει ένα νόημα στη ζωή του ανθρώπου. Ο κομμουνισμός, ως νέα θρησκεία, ήθελε να διαφεντεύει όλη τη ζωή κι όχι μονάχα κάποιες στιγμές της. Αντιτάχθηκε και πολέμησε σκληρά κάθε θρησκεία. Με ένα μένος που μας θυμίζει τους αιματηρούς θρησκευτικούς πολέμους της Δύσης καθώς και τον «ιερό πόλεμο» του Ισλάμ. Επέδειξε τόση αδιαλλαξία και φανατισμό που μόνο μια μονοθεϊστική θρησκεία θα μπορούσε να παράγει!
Ο ρωσικός κομουνισμός θέλησε πριν και πάνω απ' όλα να είναι μια «κοσμοθεωρία» και επιζητά την αποκλειστικότητα με ένα τρόπο που θυμίζει έντονα θρησκευτική πίστη. Το Κόμμα αποτελεί ένα είδος άθεης θρησκευτικής αίρεσης που κατέχει την εξουσία. Το κράτος γίνεται Εκκλησία. Η χριστιανική θεοκρατία του μεσαίωνα μετασχηματίζεται σε «σοβιετική θεοκρατία» και ολοκληρωτισμό. Η κομμουνιστική εξουσία ενδιαφέρεται πλέον για την «ψυχή» των πολιτών και θέλει να την τρέφει με τη μόνη αλήθεια του διαλεκτικού υλισμού. Οι κομμουνιστές στη Ρωσία υιοθέτησαν αλλά και μεταμόρφωσαν τη χριστιανική ενεργητικότητα. Ο ολοκληρωμένος κομμουνιστής, με τον ανυπόκριτο ενθουσιασμό, πάντα ικανός για απέραντες θυσίες είναι ένας κληρονόμος της χριστιανικής παιδείας, των αιώνων που ο χριστιανισμός ζύμωσε τη φύση των ανθρώπων με το πνεύμα του. Αν η αντιθρησκευτική προπαγάνδα εξάλειφε κάθε ίχνος χριστιανισμού και κάθε θρησκευτικό συναίσθημα, την ίδια μέρα η πραγματοποίηση του κομμουνισμού θα είχε εκ των πραγμάτων καταστεί αδύνατη! Γιατί κανένας δεν θα δεχόταν πια το μαρτύριο, δεν θα θυσίαζε τη ζωή του για κάποιους ανώτερους σκοπούς!

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 16

Βακχικός ύμνος

Στις λόχμες
του Μουσόθρεφτου Ελικώνα
κοράσια σμίγουνε
με Σάτυρους παχύμαλλους.
Πνοές ηδονικές,
παθιάρικες
βάφουν καταπράσινο τον άνεμο
που τρέμει σύγκορμος
στις φυλλωσιές της Πάρνηθας
της ποθοκρατορίσσης...
(Δάκρυ χαράς
χαμόγελο θλίψης
χερουβείμ που φτερουγίζουν
σε ουράνια διάσελα)
Λευκά πουλιά
φτερίζαν γύρω της οι ελπίδες
κι η προσμονή της ηδονής
αρμένιζε
στους αλαβάστρινους μηρούς της
όνειρο σάρκινο,
συμπυκνωμένος Έρωτας
σαν Αφροδίτη φάνταζε
κι έκλεινε
στ’ απαλά τα στήθια
της πυράνασσας θεάς τη λάβα...
(Ψελίσματα προσευχής
στεναγμός ικεσίας
στο σκότος φεγγίζουν
μονοπάτια ουράνια)
Με το δριμύ κρασί
του φρενιασμένου Έρωτα
άντρες να κυνηγούν
μαινόμενοι στα δάση
τις λαμπαδόχυτες
ασπρόκορφες παρθένες.
Πίνουμ’ εμείς
με ρουφιξιές γιομάτες
τον έρωτα τον γητευτή
που ο Διόνυσος τρυγάει το μεσημέρι....
Και στήνουμε
-βουκόλοι ανταριασμένοι-
χορούς παγανικούς
στης Γκιώνας τα λαγκάδια
και αγκαλιά βαριοκοιμόμαστε
με Σειλινούς,
με Βάκχους
και Βακχίδες...
(Φιλί λυγμικό
ψιθυρόσυρτο χάδι
δροσιά που αναβλύζει
από θεών κεφαλόβρυσο)
Όνειρο ... τις νύχτες να κοιμόμαστε
σε πλατανόφυλλους δρυμούς,
νεραϊδογέννηδες
σιμά σε κεφαλόβρυσα αφρισμένα
σε μαγισσών σπηλιές
του Πάνα ν’ αρπάζουμε
τον παθιασμένο αυλό
κι έξαλλοι
στο κυνήγι των Νυμφών
να επιδοθούμε...
Σάτυροι κερασφόροι,
χνουδομπράτσωτοι
να στήνουμε παράφορους χορούς
τα τύμπανα χτυπώντας
και τα ντέφια
αμέρωτα να δίνουμε φιλιά
σ’ αράθυμες Βακχίδες...
(Ελπίδες διάπυρες
αστραπές οραμάτων
ύλη που ντύθηκε πνεύμα
στου χάους τα δώματα)
Όπου σπηλιά
και λάκκα
και θαλάμι
να γέμουμε τα διάσελα
με λάγνους στεναγμούς
όλοι να νιώσουμε
τον οργασμό της φύσης
την ηδονή του μέγα Πόθου
με τα σουραύλια των ανέμων
που κόρφους τροφαντούς
γυμνώνουν των Μαινάδων...
(Μεθύσι ηδονής
σπαρτάρισμα πόθου
ζωή που χορεύει
πέρα απ’ τον θάνατο)
Όταν από την Κύπριδα
βυζάξουμε το μέλι
και γλυκαθούν χείλη,
βουβώνες,
κόρφοι,
όταν ποτίσουμε το σώμα μας
με τους χυμούς
του ποθητού συντρόφου,
τότε ας δώσουμε
τον οβολό στον Χάροντα...
τίποτα πια δεν θα μας νοιάζει...

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 15

Οι "αδάμαντες"...

Όσοι έτυχε να σπουδάσουν νομικές και πολιτικές επιστήμες, σίγουρα θα θυμούνται ότι η ευθύνη των υπουργών διακρίνεται σε: α) αστική, β) ποινική και γ) πολιτική.
Στην τελευταία κατηγορία υπάγονται και οι περιπτώσεις της επιλογής προσώπων για την στελέχωση του κρατικού μηχανισμού. Όταν ο υπουργός επιλέγει κάποιον για μια δημόσια θέση-αξίωμα ουσιαστικά εγγυάται για την καταλληλότητα, επάρκεια, αποτελεσματικότητα και εντιμότητά του! Αν το πρόσωπο αυτό αποδειχθεί ακατάλληλο, ο υπουργός που τον επέλεξε βαρύνεται με την αντίστοιχη πολιτική ευθύνη και υποχρεούται να υποστεί τις ανάλογες συνέπειες. Οι οποίες εξαρτώνται από το βαθμό την έκταση και την ένταση της ακαταλληλότητας του επιλεγμένου. Ειδικά όμως σε θέματα διαφάνειας τα πράγματα πρέπει να είναι απολύτως ξεκάθαρα. Ο επιλέξας το διεφθαρμένο κρατικό στέλεχος υπουργός πρέπει να παραιτείται αμέσως.
Όσο για εκείνον που διαβεβαίωνε ότι είναι "αδάμας", ούτε λόγος να γίνεται...

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14

Σαρκοβόρα κατάληξη...

Η θάλασσα λάδι! Ο ήλιος έκεγε! Το νερό δροσερό.
Πέντε απλωτές έκανε και λαχάνιασε. Άρχισε να γερνάει...
Αλλά το κορίτσι βγαίνει απ' τη θάλασσα... Αναδυόμενη Αφροδίτη...
Το λένε Αναστασία, όμως η ίδια το έκανε Σία. Αλλά δεν μείωσε καθόλου την ομορφιά του...
"Σία", της φώναξε εκείνος για να έλθει κοντά του.
"Αναστασία με λένε", απάντησε εκείνη
Η ξαφνική αλλαγή απ' το ουδέτερο κορίτσι σε θηλυκό ανέβασε απρόσμενα το θερμόμετρο του πόθου...
Η κοπέλλα ξάπλωσε δίπλα του... σχεδόν τον ακούμπησε.
Η μάνα της Σίας, φοιτητικός έρωτας του άντρα, κάθονταν παράμερα.
Κάποια στιγμή, σαν άγγελος τραγωδίας, αποφάσισε να μιλήσει:
- Είναι δική μας κόρη κακομοίρη! Κάποτε έπρεπε να στο πω...

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13

Οι αφεντάδες...

Να βρούμε ψάχνουμε κάποιον Χριστό
μια Βηθλεέμ, εν άστρο φωτεινό
κάποιον να μοιάζει οδηγητής, έναν Θεό
και λίγους μάρτυρες για κάποιον διωγμό!

Δυο τρία θαύματα, πεντ' έξι μαθητάδες
έναν Ιούδα και μια Μαγδαληνή
κι εμείς οι έξυπνοι, του κόσμου οι αφεντάδες
ας παραστήσουμε πως είμαστε φτωχοί.

Τελώνη έχουμε, μας λείπει ο Φαρισαίος
μύριοι Πιλάτοι, μα δεν έχουμε φωνιά!
Τριάντα τάληρα για κάποιο Ναζωραίο
κι έναν που δέχεται να υποδυθεί το Βαραβά.

Φρούδες ελπίδες να σκορπίσουμε στον όχλο
πως κάπου θά βρει τη Γεσθημανή
κι έτσι θαυμάσια ας πορεύουμε τον κόσμο
με της θρησκείας μας ετούτη την αρχή...

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12

Όχι κι έτσι...

Στο περιβόλι
που ανθισμένο
αρώματα σκορπούσε
στη γλυκιά βραδιά
μου έδινες φιλί
πρώτο, παρθένο
μα άπληστα ζητούσες
ολάκερη καρδιά!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11

Θα φύγουμε...

Σήμερα το μεροκάματο ήταν βαρύ το γαμημένο!
Και η ΔΕΗ απλήρωτη.
Και τα σχολεία άνοιξαν...
Γαμώ τα λεφτά!
Όλη η γκρίνια από κει ξεκινάει...
Κολλάει το μυαλό σου αν δεν τα χεις.
Κολλάνε όλα... βούρκος.
Και το βράδυ;
Α! Το βράδυ ... όλα τα σκεπάζει!
Όλα τα βάσανα θα ξεχυθούν πάνω στα βήματα.
Στα βήματα της ζεϊμπεκιάς, του καρσιλαμά και του χασάπικου!
Θα μπερδέψουμε τα πόδια με τις ψυχές μας
πάνω στα τσαλίμια και στα ψαλίδια
του έτσι, του αλλιώς κι αλλιώτικου...
Θα πιούμε τα φαρμάκια της βασανισμένης μας ζωής
και θα φύγουμε ρε...
Θα φύγουμε ψηλά στα σύννεφα και χαμηλά στον Άδη!
Θα νιώσουμε πολλοί.
Στρατός ολόκληρος
βασανισμένων και λυτρωμένων...
Θα φύγουμε ρε! Το πιάνεις;
Θα φύγουμε! Θα φύγουμε μακριά!
Γιατί εμείς δεν γεννηθήκαμε για τη γη
ούτε και για τον ουρανό!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 10

Φύση θεολογική...

Ικετευτικά με παρακαλούσε
Γιώργο να τον ονομάζω στο εξής
κι όχι άλλο Αγκίμ.
Αγκίμης, λέει, πάει, πέθανε
στης Αλβανίας τις άνυδρες οροσειρές.
Τώρα εδώ
για πάντα Γιώργος έγινε.
Εγώ, για λόγους όποιους,
επέμενα στο αντίθετο, και τούλεγα:
δεν πειράζει, άστο το Γιώργος
καλά είναι και Αγκίμ.
Εκείνος, πάλι, φοβισμένος
όλο με σταύρωνε και μου ζητούσε
Γιώργο να τον φωνάζω.
Οπότε,
για να εξηγηθώ στη μόνη γλώσσα που θα καταλάβαινε
του λέω:
εγώ σε λέω Αγκίμ
γιατί ο Θεός έτσι το θέλησε.
Ήταν απόγευμα κι ο ήλιος έγερνε
μονάχοι μας είχαμε βρεθεί
χωρίς κανέναν μάρτυρα
σ’ ένα άγριο χωράφι
κι η φύση στεκόταν ανάμεσά μας τελετουργική.
Αχ, για μια ακόμη φορά
η φύση ήταν ατέλειωτα ωραία
...... εννοώ ότι η φύση ήταν μια φύση θεολογική....

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 9

Μην πηδάτε γιατί χανόμαστε!

Μία από τις προσφιλείς μεθόδους των αρχαίων μας σοφιστών ήταν και η αναγωγή από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο, από το ειδικό στο γενικό. Τη μέθοδο αυτή ακολούθησαν στη συνέχεια και άλλοι ένδοξοι ημών πρόγονοι. Ο Ιπποκράτης, π.χ., παρατηρώντας τα συμπτώματα ασθενειών σε συγκεκριμένους ανθρώπους κατέληγε σε γενικότερα συμπεράσματα, πολύ χρήσιμα για την εξέλιξη της ιατρικής. Ο Θουκυδίδης, απ’ την άλλη, έβλεπε σε τι συμφορές οδηγεί η απληστία και η φιλοδοξία των ανθρώπων και κατέληγε σε διαπιστώσεις διαχρονικού χαρακτήρα!
Έτσι κι εγώ, αποφάσισα σήμερα να ακολουθήσω την αγαπημένη μέθοδο των προγόνων μου και, αρχίζοντας από την ενδοσκόπηση και την αυτοπαρατήρηση να προσπαθήσω να δώσω απαντήσεις σε θεμελιώδη πολιτικά ερωτήματα…
Καθόμουν, λοιπόν, χθες μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθούσα όλους αυτούς τους επισήμους που κατέκλυσαν τη Θες/νίκη και δεν σταματούσαν να αυτοθαυμάζονται για το πόσα πολλά έχουν προσφέρει στη χώρα μας… Και δεν σας κρύβω πως «φόρτωνα» συνεχώς! Γυάλισε το μάτι μου! Και αποφάσισα να τα «κοπανήσω» σε ένα μπαράκι για να ξεχαστώ…
Το σκηνικό όμως σύντομα άλλαξε. Όταν γύρισα σπίτι, αργά το βράδυ, η κοπέλα μου ήταν σε μεγάλες φόρμες! Λεπτομέρειες μην ζητάτε… αλλά σας βεβαιώνω ότι καλοπέρασα! Το πρωί, λοιπόν, με τα πόδια λίγο κομμένα (είναι και η ρημάδα η ηλικία βλέπετε) βγήκα για μια βόλτα και άρχιζα να διαβάζω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Καθώς έπλεα σε πελάγη ευτυχίας λόγω του βραδινού ξεσαλώματος ό,τι και να διάβαζα δεν έφευγε από τα χείλη μου αυτό το μόνιμο χαζοχαρούμενο χαμόγελο του σεξουαλικά χορτασμένου! Ξέρετε τώρα εσείς…
Και το χειρότερο! Άρχιζα να βλέπω με συμπάθεια την κυβέρνηση και τα στελέχη της. Αυτούς που χθες δεν ήθελα ούτε και να τους σκέφτομαι! Έβλεπα στην εφημερίδα τον Καραμανλή και σκεφτόμουν: «ωραίος τύπος! Έξω καρδιά παλικάρι! Ό,τι πρέπει για παρέα! Καλόκαρδος άνθρωπος!». Να και ο Αλογοσκούφης! Βρε σεις, τώρα που τον καλοβλέπω γλυκούλης μου φαίνεται! Πόσο κουράζετε το παιδί να τιθεσεύσει το έλλειμμα! Ωχ! Έρχεται κι ο Σουφλιάς! Αυτός μάλιστα! Πολύ κύριος. Σου εμπνέει ασφάλεια βρε αδελφέ. Ο λόγος του κρύβει ουσία και σοφία!
Παιδιά, για να μην σας τα πολυλογώ, εκείνη τη στιγμή αν με ρωτούσε στατιστικολόγος τι θα ψήφιζα θα δήλωνα «δαγκωτό» Νέα Δημοκρατία! Και πρωθυπουργό Καραμανλή και … ξερό ψωμί!
Καταλάβατε τίποτα; Αν ήσασταν έξυπνα παιδιά θα είχατε ήδη αντιληφθεί πως το μυστικό των δημοσκοπήσεων βρίσκεται ακριβώς στο σεξ. Είσαι κύριε χορτασμένος και απόλυτα ικανοποιημένος;. Όλα σου φαίνονται ρόδινα! Βρε για ποιον πληθωρισμό, ανεργία, σκάνδαλα κλπ μου τσαμπουνάς; Ο ήλιος είναι λαμπρός στον ουρανό! Κι επειδή ως λαός τα τελευταία δεκαπέντε τουλάχιστον χρόνια είμαστε χορτασμένοι σεξουαλικά γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις μας χαίρουν τόσο μεγάλης εκτιμήσεως και εμπιστοσύνης! Σας θυμίζω απλώς πως ο Σημίτης έσπασε όλα τα ρεκόρ παραμονής στον πρωθυπουργικό θώκο!
Συμπέρασμα: Προτείνω για πέντε τουλάχιστον μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές να διακόψετε κάθε σεξουαλική δραστηριότητα. Γιατί αλλιώς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να υπερψηφίσετε τους κυβερνητικούς υποψηφίους! Εγώ προσωπικά αρχίζω από σήμερα την εγκράτεια….


Καλύτερα στα πέταλα...

Γράψαμε στο προηγούμενο σημείωμα ότι τον π. Θεόδωρο Ζήση ενοχλούν οι γυναίκες που κατά τους καλοκαιρινούς μήνες κυκλοφορούν με «ελαφρά ενδύματα» και, ιδίως, οι φοιτήτριες της Θεολογικής που συμμετέχουν σε διαγωνισμούς καλλιστείων και μουσικής.
Ο π. Θεόδωρος, όμως, ενοχλείται αφάνταστα και από το ποδόσφαιρο! Και διαμαρτύρεται έντονα που η Θεολογική Σχολή Θεσ/νίκης διαθέτει ποδοσφαιρική ομάδα με συμμετοχή και στο παν/κό πρωτάθλημα! Εξομολογείται, μάλιστα, πως και ο ίδιος κατά τα φοιτητικά του χρόνια υπήρξε φίλαθλος. Αλλά στη συνέχεια, όταν άρχισε να γράφει τη διδακτορική του διατριβή με θέμα «η ψυχαγωγία κατά τον Άγιο Χρυσόστομο» συνειδητοποίησε το λάθος του και μάλλον ... ο ΠΑΟΚ έχασε έναν οπαδό!
Ας γυρίσουμε όμως το ρολόι της ιστορίας πίσω στα χρόνια του Ιωάννη Χρυσοστόμου που ζούσε στην Κων/πολη κι ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε την καθημερινή ζωή των κατοίκων της Βασιλεύουσας...
Πράγματι, την εποχή εκείνη δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμη το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και τα άλλα ομαδικά αθλήματα. Αλλά ο λαός, και ιδιαίτερα η φτωχολογιά, είχαν ανάλογους τρόπους να διασκεδάζουν. Ο ιππόδρομος αποτελούσε ισχυρό πόλο έλξεως και οι αντιδράσεις των θεατών στη νίκη ή στην ήττα των ηνίοχων θυμίζει αρκετά τους σημερινούς ποδοσφαιρικούς αγώνες!
Κατά τη διάρκεια των ιππικών αγώνων η αγορά και τα σπίτια άδειαζαν και όλη η πόλη μεταφέρονταν στον ιππόδρομο. Κι επειδή δεν χωρούσαν εκεί όλοι οι θεατές, καταλάμβαναν τις γύρω ταράτσες και τους γειτονικούς λόφους. Καταιγίδες, διαπεραστικό κρύο, καυτός ήλιος, τίποτε δεν μπορούσε να εμποδίσει την προσέλευση του κοινού. Οι διαπληκτισμοί και οι βωμολοχίες ήταν συνηθισμένο φαινόμενο! Και μετά το τέλος των αγώνων οι νικητές γύριζαν όλη την πόλη πανηγυρίζοντας, θορυβώντας και κραυγάζοντας! Τα άκουγε αυτά ο Χρυσόστομος και, όπως ο ίδιος ομολογεί, «έπεφτε κάτω και σκέπαζε το κεφάλι του»!
Δεν μπορούσε να το χωνέψει με τίποτα. Οι ναοί να είναι μισοάδιοι και οι πιστοί, όσοι προσέρχονταν, να μην βλέπουν την ώρα να τελειώσει η Θεία Λειτουργία. Ακόμη και αυτοί οι υπέροχοι λόγοι του δεν ήταν αρκετοί να τους κάνουν να ξεχάσουν τους ιππικούς αγώνες που θα διεξάγονταν σε λίγες ώρες...
Στενοχωριέται και οργίζεται με τους Χριστιανούς που μετά τη συμμετοχή τους στη Θεία Λατρεία το ρίχνουν στα άλογα, στα θέατρα, στους «κύβους» και στα συμπόσια! Θεωρεί τις πράξεις αυτές «αυτομολία» και τους απειλεί με αποκλεισμό από τα μυστήρια...
Τα διαβάζουμε ολ’ αυτά και μελαγχολούμε... Κι εύλογα αναρωτιόμαστε: γιατί και τότε και σήμερα, η χριστιανική εκκλησία αλλά και η θεία λατρεία αδυνατεί να «γεμίσει» τους ανθρώπους; Γιατί αντιπροσωπεύουν ό,τι πιο βαρετό και ανούσιο υπάρχει στη ζωή μας; Γιατί προτιμάμε να παρακολουθούμε τον πιο άπειρο αναβάτη ή τον μετριότερο ποδοσφαιριστή αντί να ακούμε τις ομιλίες και αυτού ακόμη του Χρυσοστόμου;
Ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε. Γιατί από την απάντηση στο ερώτημα αυτό ίσως αναχθούμε και στην απάντηση ενός ακόμη πιο κρίσιμου ερωτήματος: τι πήγε τόσο στραβά και ο Χριστιανισμός απέτυχε τόσο παταγωδώς επί 2000 χρόνια;

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 8

Οι "γουρουνότριχες"...


Το καλοκαιράκι δεν έχει φύγει και, όσο να ναι, μπορούμε για λίγο ακόμη να εκμεταλλευτούμε την χαλαρότητά του. Ας κάνουμε, λοιπόν, μια χαλαρή κουβεντούλα χωρίς, ίσως, κεντρικό θέμα αλλά με μπόλικο προβληματισμό.
Τον πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Ζήση, καθηγητή στο παν/μιο Θεσσαλονίκης, ασφαλώς οι περισσότεροι θα τον γνωρίζετε. Ένα από τα πλέον προσφιλή του θέματα είναι η σχέση των Χριστιανών με τον κόσμο. Και η θέση του είναι απόλυτη και σταθερή: τίποτε απ’ τ’ ανθρώπινα (κοσμικά) δεν είναι για τους Χριστιανούς αξιολογικά σημαντικό ώστε να ασχολούνται μαζί τους, να προσπαθούν να τα αποχτήσουν ή να προσεύχονται στο Θεό γι’ αυτά! Όλες οι προσπάθειες των Χριστιανών πρέπει να είναι προσηλωμένες στην προετοιμασία για τη μέλλουσα ζωή.
Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα ο π. Θεόδωρος προσεγγίζει κάθε εκδήλωση του ανθρώπινου βίου. Και εκφράζει, λ.χ., την αγανάκτησή του που κατά τους θερινούς μήνες οι γυναίκες αποβάλλουν τα περιττά ρούχα με αποτέλεσμα ο ίδιος και κάποιοι άλλοι «να ντρέπονται να τις αντικρίσουν»! Ιδιαιτέρως τον ενοχλούν οι φοιτήτριες της Θεολογικής που συμμετέχουν ακόμη και σε καλλιστεία ή διαγωνισμούς τραγουδιού...
Ας προσπαθήσουμε να σχολιάσουμε τις απόψεις αυτές του π. Θεόδωρου. Το σωματικό κάλος αποτελεί αναμφίβολα ένα φυσικό χάρισμα. Όπως φυσικά χαρίσματα είναι η μελωδική φωνή, η σωματική διάπλαση, η ευφυΐα, η αντιληπτική ικανότητα κλπ. Με ποια λογική είναι ανεκτή ή και αξιέπαινη η εκμετάλλευση ορισμένων μόνο φυσικών χαρισμάτων ενώ κάποιων άλλων είναι απορριπτέα; Γιατί, δηλαδή, ένας καλός ψάλτης να δικαιούται να επιδεικνύει τις φωνητικές του ικανότητες και, αρκετές φορές, να τις παζαρεύει σκληρά με τους εφημέριους των ναών ενώ μια καλλίφωνη φοιτήτρια Θεολογικής να μην δικαιούται να διακριθεί στο τραγούδι, αν έχει ταλέντο και ικανότητα; Με ποια λογική ο π. Θεόδωρος δικαιούται να εκμεταλλεύεται τα φυσικά-πνευματικά του χαρίσματα προκειμένου να καταλάβει πανεπιστημιακές έδρες και να συγγράφει βιβλία (εισπράττοντας πάντα αξιόλογα χρηματικά ποσά) ενώ μια καλλίγραμμη νεαρή κοπέλα δεν επιτρέπεται να επιδεικνύει (και μάλιστα άνευ κέρδους και ανταλλάγματος) τα σωματικά της κάλλη; Με τα οποία, στο κάτω της γραφής, μπορεί να προσελκύσει τον αυριανό της σύζυγο;
Ίσως ο π. Θεόδωρος να μου απαντούσε πως ο ίδιος για να αναπτύξει τα όποια φυσικά-πνευματικά του χαρίσματα κατέβαλε σημαντικό κόπο. Έχει όμως αναρωτηθεί πόσος κόπος χρειάζεται για να καλλιεργήσει μια κοπέλα το μουσικό της ταλέντο ή για να αποκτήσει και διατηρήσει ένα τέλειο σώμα που θα της επιτρέψει να διακριθεί σε καλλιστεία;
Ίσως, πάλι, ο π. Θεόδωρος να μου έλεγε πως κρίσιμη είναι η ορθή-ηθική χρήση των φυσικών μας προσόντων. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και αυτονόητα. Οι έννοιες «σωστό-ηθικό» είναι τόσο σχετικές που γκρεμίζουν την αξία κι αυτού του επιχειρήματος!
Ορισμένα παραδείγματα: είναι άραγε «ηθικό» να χρησιμοποιεί ο π. Θεόδωρος τα πνευματικά του χαρίσματα για να προωθήσει άγαρμπα και εσπευσμένα (γιατί άραγε;) την αγιοποίηση του Βησσαρίωνα; Είναι ηθικό και χριστιανικό να επιστρατεύει κάθε φυσικό του ταλέντο προκειμένου να επιδίδεται σε αντιπαπικές υστερίες, να οδηγείται σε ρήξεις με την Εκκλησία και να υιοθετεί ό,τι πιο παράλογο παράγει ο παλαιοημερολογητισμός στη χώρα μας;
Αλλά ας ξεφύγουμε λίγο από την περίπτωση του π. Θεοδώρου. Κι ας πάμε πολλά χρόνια πίσω. Όλοι γνωρίζουμε πως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχε ένα μοναδικό φυσικό χάρισμα: την ευγλωττία! Χρησιμοποίησε το χάρισμά του αυτό άραγε μόνο για «καλό και ηθικό» σκοπό; Ή εξετράπη σε έντονες και ανάρμοστες ενδοεκκλησιαστικές διενέξεις, σε επεμβάσεις εκτός της εκκλησιαστικής του δικαιοδοσίας, σε αδιάκριτες κατακρίσεις των εκπροσώπων της κοσμικής εξουσίας, σε αντιεβραϊκές εξαλλοσύνες κλπ;
Και σε τελική ανάλυση, τι προκάλεσε μέχρι σήμερα μεγαλύτερη ζημιά στην Εκκλησία; Οι Πατέρες της Εκκλησίας που επιστράτευαν τα πλούσια χαρίσματά τους προκειμένου να αλληλοεξοντωθούν ή η ακάλυπτη πλάτη μιας καλλίγραμμης γυναίκας κατά τους θερινούς μήνες;
Και κλείνω, προσωρινά, με κάτι πιο προσωπικό: προτιμάω χίλιες φορές τις καλλίγραμμες θεολογίνες από εκείνες με τους κότσους, τις γουρουνότριχες και τα ... μουστάκια που θυμίζουν τον τροχονόμο της Κηφισιάς!

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 7

Κάτι Πατέρες μα τι Πατέρες (Δ)

Όλοι σας θα 'χετε σίγουρα ακούσει κάποιους ιερείς, αρχιερείς, ηγουμένους και μοναχούς να φωνασκούν αριστερά και δεξιά ότι στα δόγματα της πίστεως δεν χωράει κανένας συμβιβασμός και να προβάλλουν το σύνθημα «Ορθοδοξία ή Θάνατος»... Ως πρότυπά τους δε εμφανίζουν τους «μεγάλους Πατέρες και Αγίους της Εκκλησίας»! Έχουν άραγε δίκιο; Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά:
1) Ο Μέγας Βασίλειος, Άγιος, ένας από τους Τρεις Ιεράρχες της Εκκλησίας μας και ανήκων στη λεγόμενη ομάδα των «Καππαδόκων Πατέρων», δεν φαίνεται να ήταν και τόσο απόλυτος περί τα δογματικά... Έτσι, ακόμη και μετά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, απέφευγε να αποκαλεί τον Υιό «ομοούσιο» του Πατέρα προκειμένου να μην προκαλέσει τους μετριοπαθείς Αρειανόφιλους και να διατηρήσει μαζί τους κάποιες γέφυρες επικοινωνίας! Ανάλογη τακτική ακολούθησε και ως προς το Άγιο Πνεύμα: προτιμούσε να το αποκαλεί «ομότιμο» αντί «ομοούσιο» τω πατρί. Για το λόγο αυτό κατηγορήθηκε από μερικούς ως κρυπτοπνευματομάχος! Μέγας, συνεπώς, διπλωμάτης ο Βασίλειος...
2) Ανάλογη τακτική επέδειξε και ο «μεγάλος ηγέτης της Ορθοδοξίας» Αθανάσιος. Ετούτος δεν έδινε (και μάλλον καλά έκανε) πολύ σημασία στις λέξεις και στους όρους (Παναγιώτη Χρήστου «Εκκλησιαστική Γραμματολογία», τομ. Α’, σελ. 167, εκδ. Κυρομάνος). Γι’ αυτό, κατά καιρούς, αναφερόμενος στον Υιό χρησιμοποιούσε την προσφιλή στους Αρειανούς ορολογία «όμοιος κατ’ ουσίαν», «όμοιος κατά πάντα» και, γενικώς, απέφευγε τον επίσημο και ορθόδοξο όρο «ομοούσιος»!
3) Και κλείνω με έναν ακόμη Καππαδόκη πατέρα, τον Γρηγόριο Νύσσης, Αυτός, πάλι, είχε μεγάλο κώλυμα με την παρθενία! Στο έργο του «Περί Παρθενίας» ισχυρίζεται πως «η παρθενία είναι η οδός δια της οποίας η θεότης κατέρχεται εκ νέου εις την γην και ο άνθρωπος ανέρχεται εις τα ουράνια. Όπως ο Χριστός κατήλθε σαρκικώς δια της παρθένου Μαρίας έτσι κατέρχεται και πνευματικώς εις την παρθένον ψυχήν...». Μάλιστα! Η πλάκα, βέβαια, είναι πως ο ίδιος παντρεύτηκε αλλά αργότερα το μετάνιωσε που δεν παρέμεινε στον «παρθενικόν βίον»....
Σημειωτέον ότι ο Γρηγόριος ήταν αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου απ’ τον οποίο και χειροτονήθηκε επίσκοπος Νύσσης! Αλλά και ο Γρηγόριος Θεολόγος (ο τρίτος Καππαδόκης) ήταν ο στενότερος φίλος του Μ. Βασιλείου απ’ τον οποίο, επίσης, χειροτονήθηκε επίσκοπος Σασίμων. Αν αυτό δεν λέγεται οικογενειοκρατία και παρεοκρατία τότε πώς λέγεται; Άσε που ο Γρηγόριος, αν και θεωρείται μέγας θεολόγος, δεν συνέταξε ούτε ένα συστηματικό θεολογικό έργο....

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 6

Το λουλούδι...

Σε σταυροδρόμια στάθηκα
άγνωστα
αναρωτώντας:
στης ευτυχίας τα μέρη
ποιος δρόμος να οδηγεί;
Κι ακούστηκαν μύριες φωνές
κι η καθεμιά να λέει:
"πάρε το δρόμο μου
κι αυτός θέ να σε φέρει εκεί"!
Δεν άκουσα
και διάλεξα
κάποιο φτωχό δρομάκι,
που δεν μου το συμβούλεψε
καμιά απ' τις φωνές
και τίποτα δεν μού λεγε
πως ευτυχία θά βρω
μέσα στις πέτρες, στ' άγκαθα και στις κακοτοπιές.
Μα εκεί που διάβαινα
ένα φτωχό συνάντησα λουλούδι
που σκόρπιζε ολόγυρα μια δυνατή ευωδιά!
Εδάκρυσαν τα μάτια μου
κι έσκυψα και το πήρα
κι ανθίζει ως τώρα πάντα
βαθειά μες στην καρδιά...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 3

Υστερικά...

Οι «μαζικές υστερίες», εκτός από αξιοσημείωτο κοινωνικό φαινόμενο, αποτελούν αναμφίβολα κι ένα ισχυρό πολιτικό όπλο στα χέρια της εξουσίας. Ας θυμηθούμε για λίγο την μαζική τρομοϋστερία που καλλιεργήθηκε στην Αμερική και που οδήγησε σε δύο πολέμους, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ...
Αλλά γιατί πάμε τόσο μακριά; Μήπως και η σημερινή κυβέρνησή μας δεν φροντίζει από την πρώτη μέρα της να προκαλεί ηπιότερες και ελεγχόμενες μεν αλλά πάντως μαζικές … υστερίες;
Τι να πρωτοθυμηθούμε! Η πρώτη μαζική υστερία είχε να κάνει με τους … «νταβατζήδες»! Που ήταν η αιτία όλων των δεινών της χώρας μας. Βέβαια δεν άργησε να «τα βρει» μαζί τους μέχρι του σημείου να βλέπουμε τον Υπουργό Δημοσίων Έργων να επισκέπτεται τα έργα του Μαλλιακού και να μιλάει στους δημοσιογράφους με φόντο μια τεράστια πινακίδα της διαπλεκόμενης εταιρίας «ΑΚΤΩΡ»… Δικαιολογημένα λοιπόν ξέφυγε από το στόμα του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας ο περίφημος χαρακτηρισμός «είμαστε κυβέρνηση καραγκιόζηδων»!
Ακολούθησε μια δεύτερη επιχείρηση «μαζικής υστερίας» με θύματα τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνδικαλιστές τους. «Στρατό κατοχής» τους χαρακτήρισε κάποιος Έλληνας πολιτικός! Υπεύθυνοι, κι αυτοί, για όλα τα δεινά μας, που καταδυναστεύουν τον καημένο τον πολίτη, τον απομυζούν και δεν αφήνουν τη χώρα να προκόψει… Κι αφού αρμέξαμε επικοινωνιακά κι αυτή την … υστερία, εντελώς στα μουλωχτά υπογράψαμε με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις αυτών των … προνομιούχων κλαδικές συμβάσεις εργασίας με μισθολογικές αυξήσεις πολύ πάνω της εισοδηματικής πολιτικής της κυβέρνησης! Κι έτσι κάναμε τις «προνομιούχες συντεχνίες» ακόμη πιο προνομιούχες…
Ακολούθησε νέα υστερία εις βάρος των εμποροϋπαλλήλων! Που (οι αφιλότιμοι) δεν θέλουν την απελευθέρωση του ωραρίου για να ταλαιπωρούν τους καημένους τους καταναλωτές που θέλουν να ψωνίζουν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας (ίσως και της νύχτας)… Βέβαια σύντομα αποδείχθηκε πως η καλλιεργούσα την υστερία κυβέρνηση δεν απέβλεπε στην εξυπηρέτηση των καταναλωτών αλλά των τεσσάρων-πέντε μeγάλων αλυσίδων τύπου ΙΚΕΑ, ΑΤΤΙΚΑ, ΜΑll κλπ
Κι ερχόμαστε αισίως στις καλοκαιρινές υστερίες. Ποιοι φταίνε για τα χάλια της ανώτατης παιδείας; Μα οι «αιώνιοι φοιτητές» φυσικά! Ποιοι φταίνε για την ανυπαρξία των ΤΕΙ και για την εκ μέρους τους χορήγηση πτυχίων «τυποτολογίας»; Μα ποιοι άλλοι; Οι … σουφλατζήδες των επαρχιακών πόλεων που θέλουν τις σχολές για να εκμεταλλεύονται τα παιδιά μας!
Η κυβέρνησή μας καλλιεργεί σκόπιμα επιμέρους μαζικές υστερίες για να σαλαμοποιήσει την κοινωνία, να εκτονώσει την λαϊκή ένταση και αγανάκτηση και, κυρίως, να αποτρέψει τη δημιουργία μια μαζικής αντικυβερνητικής υστερίας…
«Αντί να ορμάται σε μας φαγωθείτε μεταξύ σας» φαίνεται να σιγοψιθυρίζει ο κ. Ρουσόπουλος!
Λυπάμαι που πολιτικοποίησα το θέμα αλλά βρίσκομαι κι εγώ στα πρόθυρα της … υστερίας!

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 2

Η γυναίκα της ζωής μου...

Την ώρα αυτή που σου γράφω μου πετάει στο κεφάλι κάτι φλούδες από πορτοκάλι που της περίσσεψαν από το γλυκό του κουταλιού...
Όμως η γυναίκα αυτή δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Ούτε καν ό,τι πρέπει! Είναι «όλα τα λεφτά» δικέ μου. Εκατό γυναίκες στη συσκευασία της μιας. Δεν ξέρω από πού να πρωταρχίσω...
Κατ’ αρχήν έχει το σπάνιο χάρισμα να αλλάζει συχνά τα «κυβικά» της. Παχαίνει και αδυνατίζει με μια ταχύτητα και μια συχνότητα που σε εκτροχιάζει. Έτσι μπορώ να απολαμβάνω τα κάλη πότε μιας καμπυλάτης γκόμενας και πότε μιας αδύνατης κι εύθραυστης γατούλας...
Το χρώμα των μαλλιών της είναι μια πικρή ιστορία... δεν θυμήθηκα στα τόσα χρόνια σχέσης μας να την έχω δει με το ίδιο βάψιμο πάνω από δυο μέρες. Και τρελαίνεται κάτι απογεύματα Κυριακής που απομονώνομαι στο δωμάτιό μου και ασχολούμαι για ώρες με την αγιογραφία. Τρώει τα λυσσακά της να μπει στο «άβατο»... κι όταν το καταφέρνει δεν ησυχάζει αν δεν της κάνω ανταύγειες με το ψιλό πινελάκι...
Όταν νευριάζει γίνεται στρίγγλα και τραγουδά εκκωφαντικά και κακόφωνα τον εθνικό ύμνο … ναι, ναι τον εθνικό ύμνο, μην γελάτε, για να μου τη σπάσει. Και ξαφνικά μετατρέπεται σε ναζιάρικο σκιουράκι, σε βρέφος του γάλακτος και σε λίγο πάλι μεταμορφώνεται σε ... ανώμαλη γυναίκα, σεξομανής και αφέντρα. Τα καλοκαίρια έχω σοβαρό πρόβλημα να κρύψω τις βαθιές ουλές από τα ....νυχάκια της.
Οι αντιφατικές και πλούσιες εικόνες της γυναίκας μου πολυβολούν τούτη τη στιγμή το μυαλό μου. Όμως πρέπει να σταματήσω. Για πολλούς λόγους....
Έλα τώρα και βρες μου εσύ με πόσες γυναίκες έχω πάει. Εγώ πάντως θεωρώ τον εαυτό μου μονογαμικό. Και φίλε μου, σου λέω την αλήθεια για όλα τα παραπάνω, δεν έχω λόγο για το αντίθετο.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 1

Γυναίκες της ζωής μας (Δ)

Εκείνη κάθεται στον καναπέ του σαλονιού, στο πέτρινο σπίτι κοντά στη θάλασσα. Μόλις επέστρεψε από το Παρίσι. Με αργές, νωχελικές κινήσεις πίνει το τσάι που της έφτιαξε ο αγαπημένος της. Εκείνος έχει ήδη διανύσει αρκετά χιλιόμετρα μέσα στο σπίτι της για να της προσφέρει ό,τι του ζητούσε. Τώρα αναποδογυρίζει τα κούτσουρα στο τζάκι που κόντευε να σβήσει..
Τον κοιτάει με ένα θαυμασμό που δηλώνει υποταγή στην αγάπη του. Πότε-πότε του μιλάει χρησιμοποιώντας όλα τα υποκοριστικά, χαϊδευτικά, γλυκά, γλυκούτσικα και χαριτωμένα που μπορεί να βρει μια ερωτευμένη γυναίκα..
Εκείνος, λουσμένος ήδη με τον ιδρώτα τού συνεχούς πηγαινέλα, ετοιμάζει έναν φυσικό χυμό με κάτι πορτοκάλια που μπαστούνιασαν στο ψυγείο. Περνώντας της δίνει ένα μικρό φιλάκι, από αυτά που ίσα-ίσα ακουμπούν τα χείλη για να μην χαλάσουν το κραγιόν.. Και συνεχίζει τον μαραθώνιο αγάπης...
Κάποια στιγμή αποκαμωμένος κάθεται στην πολυθρόνα δίπλα στον μεγάλο καναπέ. Με λεπτές κινήσεις την προσεγγίζει, της πιάνει το χέρι κι αφού ξεκουμπώνει το Burberry πουκάμισο κάτω από το σιέλ πουλόβερ, ξεστομίζει:
-κουράστηκα αγάπη μου.
Εκείνη, πλησιάζει το ανοιχτόχρωμο προσωπάκι της στο δικό του, ακουμπάει τη μύτη της στη μύτη του και του αφιερώνει το απαύγασμα των πρωτόγονων ενστίκτων της:
-κούτσου-κούτσου, είσαι ένα μικρό τεμπέλικο λαμπραντόρ...